گروه‌های سیاسی راهبرد «برد- برد» را در پیش بگیرند
هشدار درباره بازگشت پوپولیسم؛ جناح‌های سیاسی از انتخابات 84 عبرت بگیرند
امروز هم صدای پای همان پوپولیسم می‌آید و می‌توان پیش‌بینی کرد که طی ماه‌های آتی این صدا به صدای بلند طبلی تو خالی تبدیل شود.این است که این جریان‌ها باید مسأله هیأت رئیسه مجلس را نیز با این نگاه حل کنند؛ تا کشور دچار شکاف‌های فرعی و تضادهای غیر اصلی نشود. تضاد اصلی، تضاد میان عقلانیت و اعتدال با پوپولیسم ایرانی است که متکی بر احساسات و تصمیمات غیرکارشناسی است.
آفتاب‌‌نیوز :
حجت‌الاسلام والمسلمین حسن روحانی در سفر به کرمان با اشاره به انتخابات اخیر در کشور تأکید کرد که رقابت‌ها تمام شده و حالا همه باید 
به سوی وحدت گام برداشت تا با ایجاد همگرایی بهتر و بیشتر بتوان در حل مشکلات مردم تأثیرگذار بود.
به سوی وحدت گام برداشت تا با ایجاد همگرایی بهتر و بیشتر بتوان در حل مشکلات مردم تأثیرگذار بود.به گزارش آفتاب، درباره این توصیه رئیس‌جمهوری گفت‌وگویی انجام دادیم با غلامعلی دهقان، سخنگوی حزب اعتدال و توسعه که در پی می آید.
٭٭٭
پس از پایان رقابت‌های انتخاباتی اغلب مقام‌های کشور، فعالان سیاسی را به کنار گذاشتن رقابت‌های حزبی و جناحی و در عین حال حرکت به سوی همگرایی و وحدت بیشتر در جهت کمک به حل مسائل جامعه دعوت می‌کنند. آیا این خواست و دعوت به نظر شما یک دعوت شعاری است یا امکان عملی شدن دارد؟
به مصداق آنکه می‌گویند «هر سخن جایی و هر نکته مقامی دارد»، فعالیت‌های حزبی و سیاسی را هم باید در ظرف زمانی خود مورد بررسی قرار داد. چنان‌که موسم انتخابات، قطعاً هنگامه رقابت است. بویژه در نظام جمهوری اسلامی که مولود یک انقلاب بزرگ در 1357 بود و توانست با مشارکت توده‌ها فراتر از یک قشر، یک طبقه یا یک صنف خاص به پیروزی برسد. قطعاً از آنجا که علت مبقیه همان علت محدثه است... همچنان در راستای حفظ و تضمین انقلاب نیاز به حضور توده‌ها وجود دارد و یکی از مهم‌ترین مواردی که می‌تواند تجلی حضور آحاد ملت باشد، موضوع انتخابات است. بنابراین لازمه و فلسفه وجودی انتخابات رقابت است. زیرا مشارکت هر چه بیشتر هم منافع ملی را تأمین می‌کند و هم نشان از وفاداری بخش قابل توجهی از مردم به نظام فعلی دارد. اما از آنجا که انتخابات را باید در زمان خود تحلیل کرد، می‌توان به این نتیجه رسید که جناح یا فرد پیروز شده، از سوی جریان‌های دیگر باید به رسمیت شناخته شود تا بتواند آرمان‌ها و اهداف خود را عملیاتی کند. زیرا اگر جریانی به پیروزی برسد اما به دلایل مختلف از جمله کارشکنی جریان رقیب یا ندانم کاری خود نتواند پاسخگوی بخش پیروز جامعه باشد، آن گاه این مسأله سبب دلسردی جامعه می‌شود و آرام آرام مقبولیت نظام را دچار خدشه می‌کند. اتفاقی که در دراز مدت به هیچ وجه به نفع مصالح کلان کشور نیست. بنابراین جناحی که انتخابات را به رقیب واگذار کرده باید در کنار جناح رقیب قرار گیرد تا با یکدیگر بتوانند بازی برد- برد را پیش ببرند.
روندی که سبب موفقیت هر دو جریان خواهد شد. زیرا هدف غایی و نهایی نظام رشد، پیشرفت و توسعه ایران است و این مهم امکانپذیر نیست مگر با حضور آحاد ملت و اجماع نخبگان. بپذیریم که رقابت‌های انتخاباتی نوعی بازی سیاسی است که همه باید به نتایج و تبعات آن پایبند باشند. همانند بازی فوتبال که پس از سوت داور ایده‌آل آن است که تیم بازنده نقاط ضعف خود را شناسایی کند و تیم برنده مغرور به نتیجه بازی نباشد. بلکه تلاش کند برای بازی‌های آینده همچنان دست بالا و دست پر را داشته باشد. این امر میسر نیست مگر آنکه تیم برنده بتواند اسباب پیروزی خود را همچنان فراهم نگاه دارد. کاملاً می‌توان با سخنان اخیر رئیس جمهوری موافق بود که فصل رقابت‌ها به پایان رسیده و موسم همگرایی هر چه بیشتر برای رشد و سازندگی و بالندگی کشور فرا رسیده است.
با وجود درستی این گزاره که لازم است همه گروه‌ها و جریان‌ها پس از رقابت‌های انتخاباتی در خدمت هدفی کلان‌تر قرار گیرند، اما واقعیت این است که جریان‌های سیاسی بویژه آنها که دستاورد مطلوب‌شان را در انتخابات به دست نیاورده‌اند، درست از فردای انتخابات خود را در مرحله آمادگی برای انتخابات بعدی می‌بینند، این است که به نظر می‌رسد دعوت آنها به کنار گذاشتن رقابت‌های سیاسی چندان پاسخ مثبتی در پی نداشته باشد. بین این دو موقعیت متناقض چگونه می‌شود اجماع ایجاد کرد؟
همان طور که در پاسخ سؤال قبل هم گفتم، بازی سیاست شباهت زیادی به بازی فوتبال دارد. سوت پایان بازی به معنای پذیرش شکست از سوی یک تیم و اعلام پیروزی تیم دیگر است. اما این به معنای نفی رقابت در آینده نیست. بلکه بعد از مدتی تیم‌ها خود را بازسازی کرده و با توانمندی هر چه بیشتر رقابت‌ها را از سر می‌گیرند. این بازسازی هم خود جزو ضرورت‌های حضور نخبگان در اداره کشور است. آنچه مهم است این است که جریان غیرپیروز نباید به حرکات تخریبی دست بزند و نباید برای برنده نشدن خود دلایل واهی بتراشد. همان‌طور که اخیراً شاهد بودیم، یکی از چهره‌های شاخص ائتلاف اصولگرایان ادعایی مطرح کرد که بنا به گفته سخنگوی قوه قضائیه، هنوز مدرک مستدلی برای آن ارائه نشده است. بدترین حالت این است که پیروز نشدن خود را به آسمان و زمین ارتباط دهیم و دلیل مشخصی برای شکست‌مان پیدا نکنیم و آنالیز درستی از آنچه در انتخابات رخ داده نداشته باشیم.
بخشی از آنچه در رقابت‌های سیاسی انتخابات مجلس شورای اسلامی جریان داشت این روزها خود را در تلاش جریان‌ها برای به دست گرفتن ریاست مجلس شورای اسلامی نشان داده است. آیا با وزن‌کشی جریان‌های سیاسی در مجلس موافقید یا معتقدید که باید این انتخاب فرای رقابت‌های جناحی براساس منافع و مقتضیات کلان‌تری انجام شود؟
به نظر می‌رسد آنچه می‌تواند ائتلاف اعتدال، اصلاحات و اصولگرایی معتدلانه را دچار خدشه کند، محمل‌هایی است که یکی از آنها همین انتخاب هیأت رئیسه مجلس دهم خواهد بود. بویژه آنکه کسانی که خود را در ردیف بازندگان این انتخابات می‌دانند از طریق جوسازی‌های رسانه‌ای سعی دارند این ائتلاف سه‌گانه جوان و چند ماهه را دچار شکست کنند. بنابراین، این سه جریان که طی سه سال گذشته با درک درست از واقعیت‌های جامعه ایران توانستند قطار سیاست را به ریل اعتدال و عقلانیت بازگردانند، وظیفه خطیر و مهمی برعهده دارند و باید تا آنجا که می‌توانند این مسأله را با تعامل و درایت و ازخودگذشتگی حل کنند. زیرا بزودی و در اوایل سال آینده انتخابات مهم ریاست جمهوری دوره دوازدهم را در پیش خواهیم داشت. انتخاباتی که هر سه این جریان‌ها در آن از حامیان دولت تدبیر و امید خواهد بود. بنابراین در انتخابات هیأت رئیسه مجلس باید با نگاهی به آینده اولویت‌ها در نظر گرفته شود. همچنین از انتخابات سال 1384 نیز باید عبرت آموخت. در آن انتخابات هم اصلاح‌طلبان، هم اعتدالیون و هم اصولگرایان میانه‌رو گزینه‌های خود را داشتند. اما آنکه برنده بازی شد، پوپولیسم ایرانی بود که کشور را با بحران‌های قابل توجهی روبه‌رو کرد. در آن انتخابات اگر این جریان‌ها آینده‌نگری بیشتری کرده بودند شرایط را به نحو بهتری مدیریت می‌کردند.
امروز هم صدای پای همان پوپولیسم می‌آید و می‌توان پیش‌بینی کرد که طی ماه‌های آتی این صدا به صدای بلند طبلی تو خالی تبدیل شود.این است که این جریان‌ها باید مسأله هیأت رئیسه مجلس را نیز با این نگاه حل کنند؛ تا کشور دچار شکاف‌های فرعی و تضادهای غیر اصلی نشود. تضاد اصلی، تضاد میان عقلانیت و اعتدال با پوپولیسم ایرانی است که متکی بر احساسات و تصمیمات غیرکارشناسی است.
منبع: ایران
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه خبرهای مرتبط
انتشار یافته: ۱
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید
خداوند و همینطور وجدان های آگاه می دانند چه کسانی واقعا پوپولیسم هستند.