جهان در دست نفت، نفت در دست ایران
آفتاب‌‌نیوز : 
این بازی اکنون پس از تصمیم مقامات اروپایی مبنی بر ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت، بسیار حساس شده است. مقامات دولت ایران از 10 ژانویه سال جاری میلادی اعلام کردند که با پایان دادن به تعلیق داوطلبانه، فعالیت هسته ای خود را آغاز خواهند کرد و بازتاب این اقدام در جهان بین الملل بسیار گسترده بود.
در سپتامبر سال گذشته میلادی تروئیکای اروپایی، دیگر اعضای سازمان ملل را متقاعد کرد که اقدامات ایران در راستای قوانین سازمان ملل است و از ارجاع پرونده ایران به سازمان ملل خودداری کرد. پس از آن با حمایت امریکا، سه کشور اروپایی در ماه نوامبر خواستار از سرگیری گفت و گو با مقامات ایرانی شدند. این مذاکرات نیز بدون هیچ پیش فرضی از سوی دو طرف پس از یک ماه انجام شد.
ولی اکنون این سوال مطرح است که مقامات اروپایی پس از اقدام اخیر ایران چه استراتژی را پیش خواهند گرفت؟ رهبران غربی معتقدند که تحریم سازمان ملل از جمله ممنوعیت خرید نفت از ایران، تنها را برای تنبیه مقامات تهران است که به معاهده ان. پی. تی وفادار بمانند ولی از سوی دیگر آنان بخوبی می دانند که این اقدام قیمت نفت را به شدت افزایش خواهد داد و اقتصاد آنان آسیب جدی خواهد دید.
همچنین با توجه به قراردادهای عظیم نفتی طی سال های گذشته که از سوی مقامات تهران با دیگر کشورهای جهان بسته شده، نقش ایران در خاورمیانه پر رنگ ترشده است. هند به عنوان یکی از ابر قدرت های آسیا اخیرا قرارداد 22 میلیارد دلاری برای انتقال گاز ایران از طریق پاکستان به این کشور را امضا کرده و با در نظر گرفتن پیشرفت صنعتی این کشور، هند تا سال 2025 حدود 85 درصد انرژی هیدروکربن جهان را تامین خواهد کرد. این تغییر قدرت های اقتصادی در جهان به خوبی نشانگر نفوذ کشورهای است که از نظر شرایط جغرافیای دارای منابع غنی نفتی هستند.
در کنار هندوستان، چین قرار گرفته است که به گفته کارشناسان اقتصادی تا چند سال دیگر از نظر تولید ناخالص داخلی در جهان یکه تاز خواهد بود و می تواند امریکا را نیز پشت سر بگذارد. سال گذشته شرکت نفتی دولت چین یک قرارداد 25 ساله صادرات گاز طبیعی را به ارزش 20 میلیارد دلار با تهران امضا کرد و اکنون پکن خواستار استفاده از منابع غنی نفتی ایران است.
یکی دیگر از نمونه های دیپلماسی نفتی را می توان در اتحاد تازه شکل گرفته امریکای لاتین دید. دولت چاوز، ژوئن سال گذشته میلادی با 13 کشور، حوزه کارائیب و امریکای مرکزی قراردادی امضا کرد که طبق توافق های صورت گرفته نفت نزوئلا با قیمت کمتری نسبت به نرخ جهانی به این کشورها صادر خواهد شد.
ونزوئلا به رغم تولید نفت از سال 1920 میلادی و چهارمین تامین کننده نفت امریکا، هنوز از درآمد متوسط سرانه برخوردار است. حتی بازیکنان تازه وارد به بازی جهانی نفت با قدرت جغرافیای ـ سیاسی منطقه ای خود نمی توانند به تحولات زود هنگام امیدوار باشند.
خارطوم نیز در این بازی نقش مهمی را ایفا می کند، چین به دلیل همکاری نفتی با مسئولان، از تحریم اقتصادی این منطقه صرف نظر کرد و دو سال بعد زمانی که امریکا سودان را لیست کشورهای حامی تروریست قرار داد و شرکت نفتی امریکای به سرعت از سودان خارج شدند و چینی ها با نفوذ به این بازار از غیبت امریکای ها بهترین استفاده را کردند.
در حال حاضر با توجه به اقدامات صورت گرفته طی دهه های گذشته در جهان، بوش نمی تواند قدرت های جهان را وادار کند تا از فرصت های اقتصادی خود چشم پوشی کنند. حقیقی که امروز بسیاری از رهبران سیاسی را نگران کرده است، وابستگی بیش از اندازه اقتصاد به نفت است. اکنون سران دولت ها به خوبی واقف اند که نمی توانند بدون نفت و گاز، استانداردهای جهانی زندگی را در کشور خود برقرار کنند.
در نهایت باید گفت که رقابت اقتصادی در خرید و فروش نفت چنان گسترش یافته که حتی امریکا و دیگر سران جهان را برای لحظه ای به تفکر وا میدارد که از هر اقدامی مبنی بر افزایش قیمت نفت در جهان اجتناب کنند.
این بازی اکنون پس از تصمیم مقامات اروپایی مبنی بر ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت، بسیار حساس شده است. مقامات دولت ایران از 10 ژانویه سال جاری میلادی اعلام کردند که با پایان دادن به تعلیق داوطلبانه، فعالیت هسته ای خود را آغاز خواهند کرد و بازتاب این اقدام در جهان بین الملل بسیار گسترده بود.
در سپتامبر سال گذشته میلادی تروئیکای اروپایی، دیگر اعضای سازمان ملل را متقاعد کرد که اقدامات ایران در راستای قوانین سازمان ملل است و از ارجاع پرونده ایران به سازمان ملل خودداری کرد. پس از آن با حمایت امریکا، سه کشور اروپایی در ماه نوامبر خواستار از سرگیری گفت و گو با مقامات ایرانی شدند. این مذاکرات نیز بدون هیچ پیش فرضی از سوی دو طرف پس از یک ماه انجام شد.
ولی اکنون این سوال مطرح است که مقامات اروپایی پس از اقدام اخیر ایران چه استراتژی را پیش خواهند گرفت؟ رهبران غربی معتقدند که تحریم سازمان ملل از جمله ممنوعیت خرید نفت از ایران، تنها را برای تنبیه مقامات تهران است که به معاهده ان. پی. تی وفادار بمانند ولی از سوی دیگر آنان بخوبی می دانند که این اقدام قیمت نفت را به شدت افزایش خواهد داد و اقتصاد آنان آسیب جدی خواهد دید.
همچنین با توجه به قراردادهای عظیم نفتی طی سال های گذشته که از سوی مقامات تهران با دیگر کشورهای جهان بسته شده، نقش ایران در خاورمیانه پر رنگ ترشده است. هند به عنوان یکی از ابر قدرت های آسیا اخیرا قرارداد 22 میلیارد دلاری برای انتقال گاز ایران از طریق پاکستان به این کشور را امضا کرده و با در نظر گرفتن پیشرفت صنعتی این کشور، هند تا سال 2025 حدود 85 درصد انرژی هیدروکربن جهان را تامین خواهد کرد. این تغییر قدرت های اقتصادی در جهان به خوبی نشانگر نفوذ کشورهای است که از نظر شرایط جغرافیای دارای منابع غنی نفتی هستند.
در کنار هندوستان، چین قرار گرفته است که به گفته کارشناسان اقتصادی تا چند سال دیگر از نظر تولید ناخالص داخلی در جهان یکه تاز خواهد بود و می تواند امریکا را نیز پشت سر بگذارد. سال گذشته شرکت نفتی دولت چین یک قرارداد 25 ساله صادرات گاز طبیعی را به ارزش 20 میلیارد دلار با تهران امضا کرد و اکنون پکن خواستار استفاده از منابع غنی نفتی ایران است.
یکی دیگر از نمونه های دیپلماسی نفتی را می توان در اتحاد تازه شکل گرفته امریکای لاتین دید. دولت چاوز، ژوئن سال گذشته میلادی با 13 کشور، حوزه کارائیب و امریکای مرکزی قراردادی امضا کرد که طبق توافق های صورت گرفته نفت نزوئلا با قیمت کمتری نسبت به نرخ جهانی به این کشورها صادر خواهد شد.
ونزوئلا به رغم تولید نفت از سال 1920 میلادی و چهارمین تامین کننده نفت امریکا، هنوز از درآمد متوسط سرانه برخوردار است. حتی بازیکنان تازه وارد به بازی جهانی نفت با قدرت جغرافیای ـ سیاسی منطقه ای خود نمی توانند به تحولات زود هنگام امیدوار باشند.
خارطوم نیز در این بازی نقش مهمی را ایفا می کند، چین به دلیل همکاری نفتی با مسئولان، از تحریم اقتصادی این منطقه صرف نظر کرد و دو سال بعد زمانی که امریکا سودان را لیست کشورهای حامی تروریست قرار داد و شرکت نفتی امریکای به سرعت از سودان خارج شدند و چینی ها با نفوذ به این بازار از غیبت امریکای ها بهترین استفاده را کردند.
در حال حاضر با توجه به اقدامات صورت گرفته طی دهه های گذشته در جهان، بوش نمی تواند قدرت های جهان را وادار کند تا از فرصت های اقتصادی خود چشم پوشی کنند. حقیقی که امروز بسیاری از رهبران سیاسی را نگران کرده است، وابستگی بیش از اندازه اقتصاد به نفت است. اکنون سران دولت ها به خوبی واقف اند که نمی توانند بدون نفت و گاز، استانداردهای جهانی زندگی را در کشور خود برقرار کنند.
در نهایت باید گفت که رقابت اقتصادی در خرید و فروش نفت چنان گسترش یافته که حتی امریکا و دیگر سران جهان را برای لحظه ای به تفکر وا میدارد که از هر اقدامی مبنی بر افزایش قیمت نفت در جهان اجتناب کنند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید