ایازی : عزاداري وسيله‌اي براي پاسداشت قيام امام حسين(ع) است

آفتاب‌‌نیوز : به گزارش خبرنگار سیاسی آفتاب "سيدمحمدعلي ايازي" در سخناني با موضوع «عاشورا ، حماسه يا تراژيك» در مراسم شام غريبان حسيني كه از سوي انجمن‌هاي اسلامي دانشجويان دانشگاه‌هاي شهر تهران و سازمان ادوار تحكيم در حسينيه‌ ارشاد برگزار شد، اظهار داشت: مورخيني كه در واقعه عاشورا شرح و تحليل كردند دو جريان متمايز را تشكيل مي‌دهند؛ جرياني كه معتقد است قيام امام حسين(ع)، هدفي نداشته و يا اگر هدفي بوده اطلاعي در دست نيست. عده‌ ديگر نيزاندك هدفي براي امام حسين (ع) قائل شده‌اند، اما نه هدفي والا و انساني به عنوان روشي كه بايد از آن پيروي كرد. مثلا برخي با صراحت بيان كردند كه نمي‌دانيم حسين(ع) چرا قيام كرد اما مسلماناني كه گناهكارند بايد بر عزاي حسين بگريند تا خدا آن‌ها را ببخشايند. دسته‌اي هم هستند كه با نگاهي ديگر گفته‌اند؛ امام حسين(ع) هدف و جهتي براي ايستادگي خود نداشت. و واقعه به گونه‌اي قهري و حادثه‌اي اتفاق افتاده است.

ایازی بیان کرد : اين در حالي است كه وجود رواياتي از پيامبر(ص) درباره امام حسين(ع) و يا سخنان امام حسين(ع) در مدينه خطاب به خانواده خود به خوبي نشان مي‌دهد كه حركت ايشان معنابخش و داراي هدف بوده است. زماني كه از امام حسين (ع) در مورد عاقبت حركت ايشان سوال شد، فرمودند؛ «من مرگ را بر تسليم شدن در مقابل يزيد سعادت مي‌دانم و تحمل چنين حكومتي را ننگ ». يا جاي ديگر مي‌فرمايند؛ «مرگ مساله‌اي نيست كه بخواهم از آن بترسم» و تعبيرات بسياري هست كه شك و ترديدي را باقي نمي‌گذارد كه قيام حسين(ع) حماسه و حركتي هدفمند و جهت‌دار براي پيروانش بوده است. او مي‌خواسته حكومت يزيد را رسوا كند و مقدمات اين رسوا كردن را از حركت خود و خانواده‌اش فراهم كرده است. كساني ديگري مثل امام سجاد(ع) ، پس از او درباره حركت حسين(ع) سخن گفته‌اند و بر هدفمند بودن آن تكيه كرده‌اند.

وي افزود: اما متاسفانه از قرن چهارم و به خصوص قرن هفتم شاهد حركتي خزنده و تدريجي هستيم كه اين واقعه را از حماسه تبديل به حادثه و اتفاق مي‌كند. كتاب‌هايي كه از قرن هفتم به بعد نوشته مي‌شود نه در توصيف و تفسير اين قيام بلكه براي اين است كه اين حادثه تبديل به چيزي شود كه مردم بر حسب حادثه تاسف بخورند نه اينكه بر هدف آن بيانديشند. كتاب‌هاي زيادي برخلاف گذشته نوشته شد كه به اين مي‌پردازد كه حال كه اين حادثه به پايان رسيده ما چه طور بگرييم.

ايازي خاطرنشان كرد: مهمترين اثري كه اين جريان به وجود آورد، مساله‌ انحراف در هدف بود كه من از آن به هدف كشي تعبير مي‌كنم. همچنين براي اين كه بخواهيم صرفا به گريه به حسين (ع) بيانديشيم بايد شخصيت‌ها نيز كمي تغيير كند و اگر مظاهر عزت و وفاداري هستند بايد در قالب موجوداتي معرفي شوند كه براي يك ظرف آب به دشمن التماس مي‌كنند و يا حوادثي كه قبل از قرن هفتم در هيچ يك از مقاطع حتي اسنادي كه به لحاظ استنادي جاي بحث دارد، وجود ندارد.

اين عضو مجمع مدرسين و محققين حوزه علميه‌ي، قم ادامه داد: در اين حركت زينب(س) كه مظهر شجاعت، ايستادگي و خويشتنداري است، و امام حسين (ع) به او مي‌گويد: «مبادا موهايت را پريشان كني تا دشمن خوشحال شود» سخن از اين مي‌رانند كه زينب(س) وقتي كه چشمش به سر برادر افتاد سر به ديوار مي‌كوبد به طوري كه سرش شكاف بر مي‌دارد اگر اين مساله نيز درست باشد اكنون نيز ما مي‌توانيم از قمه و زنجير براي عزاداري استفاده كنيم. اين شخصيت‌ها در توصيف اين كتاب‌ها طوري معرفي مي‌شوند كه جز هدف‌كشي بر باب حماسه حسيني هدف ديگري را نمي‌توان براي آن متصور شد.
وي ادامه داد: پس نتيجه‌ ديگر اين جريان انحراف در توصيف شخصيت‌هاي حادثه است. همچنين گزافه‌گويي و استفاده از مبالغه نيز در اين واقعه به چشم مي‌خورد. يا اين كه براي تحت تاثير قرار دادن مخاطبان تعداد لشكريان يزيد را بيش از آن چه كه بوده جلوه مي‌دهند، البته آنچه در رواج خرافات و تحريفات شاهديم توسط افرادي نه حتما مغرض و تعمدي ترويج داده مي‌شود

ايازي افزود: تقريبا 30-20 -سال قبل از انقلاب اسلامي با آثاري توسط مصلحان، و متفكران عالم شيعه و تسنن درباره قيام امام حسين(ع) روبرو مي‌شويم كه آرمانگرايي و هدفگرايي اين قيام را توصيف مي‌كنند. اگر شاهد باشيد، پيش از پيروزي انقلاب عزاداري‌ها نيز كم كم در اين جهت حركت مي‌كند. و گفته مي‌شود كه اگر عزاداري هست و اگر قيام امام حسين(ع) فلسفه اجتماعي دارد، اين اصل و ركن حادثه نيست بلكه آنچه مهم است اينست كه عزاداري وسيله‌اي براي پاسداشت و پاسداري از دعوت و قيام امام حسين(ع) است. البته گريه كردن در اين روزها دقيقا چيزي است كه اهل بيت دستور آن را داده‌اند و گفته‌اند: «در اين روزها مجالس عزا برپا كنيد» بني‌اميه نيز بعد از اين حادثه در مرحله اول تلاش كردند تا خبر اين واقعه در شهرهاي اسلامي منعكس نشود. حتي رواياتي را جعل كردند كه اين روزها روزهاي شادي است. لذا امام سجاد(ع) و امام باقر (ع) به شيعيان دستور مي‌دهند كه مجالس عزا برپا كنند و شعرايي را دعوت مي‌كنند كه اين حادثه را شرح دهند، تا شرح واقعه دقيقا در راستاي فلسفه‌اي انجام گيرد كه براي مبارزه با بني‌اميه و حكام ستمگر بوده است.

وي خاطر نشان كرد: امروزه شاهديم كه در سراسر كشورهايي كه به ويژه شيعيان در آنجا زندگي مي‌كنند، شور و احساساتي در عزاداري‌ها به وجود مي‌آيد اما از اين موقعيت هميشه در جهت آرمان امام حسين(ع) استفاده نمي‌شود بلكه به عكس شاهد هدفكشي هستيم.

در اوايل انقلاب اسلامي و پس از آن شاهد تحول عزاداري در جامعه ايراني هستيم. اما متاسفانه در 15 سال اخير برخي حركتي را آغاز كرده‌اند كه حتي رگ و ريشه‌هايي كه در آغاز به وجود آمده را تغيير مي‌دهد.

عضو مجمع محققين و مدرسين حوزه علميه قم دلايل قيام امام حسين(ع) را اين‌گونه برشمرد: اولين هدفي كه ترديدي در آن نيست ، رسوا كردن يزيد و معاويه و ايستادن امام حسين (ع) در برابر ظلم است. هدف ديگر توجه به «عدالت» ، «آزادگي» ، «انسانيت» ، «تكيه به مسايل اخلاق» ، و «رسوا كردن سفله پروري، قناعت ، تملق و دنيا پرستي » است.

ايازي افزود: اگر با بدفهمي و سطحي نگري عزاداري‌ها را تنزل مي‌دهند و يا اگر كساني با اهداف سياسي عزاداري را در جهت تثبيت قدرت و ممانعت از نقد و انتقاد وسيله قرار مي‌دهند، بايد بدانيم كه تمام اين اهداف آگاهانه و يا ناآگاهانه در جهت هدفكشي حركت امام حسين (ع) است، لذا بايد اعتراض خود را نسبت به اين مساله بيان كنيم و مانع شويم كه اين حركت و حماسه انساني تبديل به يك تراژدي شود.