رضا کیانیان: دولت‌ها با هم فرق دارند و سر و ته یک کرباس نیستند/ چرا مجبوریم رأى بدهیم؟
در دولت قبل كار ما را به جايى رساندند كه
مشمول بند هفت شوراى امنيت شديم. بند هفت به قدرت ها اجازه مى دهد علاوه
بر تحريم هاى خوراكى و دارويى و مالى به ما حمله نظامى هم بكنند! مثل
كشورهاى ليبى ، زيمبابوه ، عراق، يمن، سوريه و
مى بينيد كه سرنوشتشان چه شد و به چه روزى افتادند! بعضى فكر مى كردند كه
اگر به ما حمله شود وضعمان خوب خواهد شد،اما كشورهايى كه مورد حمله قرار
گرفتند، آينه عبرت ما هستند؛ تجزيه و خاك و خون و فقر و آوارگى و ...
تنها كشورى كه در طول تاريخ سازمان ملل توانست با ديپلماسى و گفت و گو از ماده هفت بگريزد ايران بود! آن هم با درايت تيم گفت و گو كننده ما به سرپرستى دكتر ظريف در برابر شش قدرت بزرگ جهان ! بالاخره خدا را شكر، سايه مخوف جنگ از سر ما برطرف شد!
عاقبت توانستيم هواپيما بخريم و از سقوط هاى پى در پى خلاص شويم. توانستيم پاى توريست ها را به ايران باز كنيم و توانستيم بانك ها را آزاد كنيم... ولى قرار نبود و ممكن نيست با برجام بلافاصله پولدار شويم و بى كارى ريشه كن شود!
اما گشايش هايى شد. مانند ورود توريست و گسترش باند اينترنت كه با فيلتر نشدنش كلى كار ايجاد كردند!
اما چه موقع كار در مقياس بالا ايجاد مى شود. هر وقت توانستيم براى سرمايه خارجى امنيت برقرار كنيم، امنيت سرمايه ، يعنى كسانى به سفارتخانه ها حمله نكنند تا بتوانيم آرامش و امنيت بر قرار كنيم! تا سرمايه خارجى جرئت كند و بيايد!
آيا با همين برجام كمى از آبروى رفته مان در جهان بازسازى نشد؟ كابوس جنگ دور نشد؟ و مسافرانمان در هواپيماهاى كهنه سقوط نكردند؟ توريست نيامد؟ كم كم و پله پله.»
آفرین بر رضا خان کیانیان 
درودبرکیانیان 
