خط قرمز چین؛ امنیت سیاسی یا همکاری اقتصادی؟
آفتاب‌‌نیوز : 
همکاری های هسته ای چین با ایران نیز بیشتر از آنکه، جنبه امنیتی داشته باشد، دارای جنبه اقتصادی است. به این معنا که از نظر چین، فروش تسلیحات به ایران کمکی به تامین امنیت این کشور نمی کند لذا اگر به خاطر این موضوع چین تحت فشار قرار گرفت می تواند همکاری ها را متوقف و یا به موارد خاص محدود کند.
بنابراین آنچه که از این استراتژی بر می آید آن است که چین در همکاری خود با ایران تا حدود زیادی از آمریکا پیروی می نماید. چنانچه در زمینه های هسته ای و تکنولوژی موشکی نشان داد که حاضر به پذیرش مخاطرات این همکاری استراتژیک نبوده و اگر روابطش با آمریکا مورد تهدید قرار گیرد، با میل ایران را قربانی می کند.
زیرا چین در فرایند ایجاد روابط استراتژیک با غرب و به خصوص آمریکا قرار گرفته است و اولویتهای خود را در سطح جهانی تعیین می کند. به اعتقاد اکثر کارشناسان و تحلیلگران روابط بین الملل اهمیت مالی و سیاسی ایران در حدی نیست که چین بخواهد نگاه استراتژیک بدان داشته باشد و هرگاه در مواردی بین ایران و کشورهای دیگر منطقه مثلا اسراییل بر سر حقوق فلسطینیان و یا با امارات متحده عربی بر سر جزایر سه گانه اختلاف نظرهای شدید بروز کند، حاضر به جانبداری از جمهوری اسلامی ایران نخواهد بود.
از نظر چینی ها روابط دو جانبه چین و آمریکا یکی از مهم ترین روابط دوجانبه در جهان است و با انواع مسایل جهانی و روابط بین الملل ارتباط دارد. چینی ها در ارزیابی های استراتژیک خود به آمریکا به عنوان عامل بسیار موثر و قوی می نگرند و چگونگی ارتباط با آن ابر قدرت در جهت مصالح امنیتی و دفاعی خود را در راس توجه قرار داده اند.
محققان چین، استراتژی آمریکا در دوران پس از جنگ سرد را ادامه استراتژی گذشته آمریکا می دانند که هدف آن برتری بی رقیب جهان و جلوگیری از ظهور یک رقیب دیگر است. آمریکا خود را واجد صلاحیت قانونگذاری برای جهان می داند و یکی از راههای رسیدن به این امر آن است که از پدید آمدن قدرتهایی که بتوانند در صحنه بین المللی در برابر این کشور تبدیل به وزنه ای مهم شوند، جلوگیری کند. استراتژیستهای آمریکایی هشدار داده اند تا اواسط قرن آینده، کشورهایی پدید خواهند آمد که رقیب آمریکا خواهند بود و در لیست سیاهی که آنها ارائه کرده اند اسامی چین و روسیه نیز دیده می شود.
لذا عامل نظامی در سیاست آمریکا در قبال چین جایگاهی مهم دارد، و این در حالی است که روابط چین با غرب از زمان آغاز اصلاحات اقتصادی یا سیاستهای درهای باز در دهه 1980 تقریبا روندی یکسان را طی کرده است. با وجود ظهور تنشهایی در روابط طرفین، غرب و مخصوصا چین تمایلی به تداوم تنش و بحران نداشته اند. منطق حاکم بر روابط چین و غرب و مخصوصا آمریکا منطق اقتصاد بوده است.
با این حال امنیت چین معمولا خط قرمزی بوده است که غرب و آمریکا تمایلی برای نزدیک شدن به آن نداشته اند؛ زیرا واقف بودند که چین امنیت خود را فدای همکاری های اقتصادی نخواهد کرد.
همکاری های هسته ای چین با ایران نیز بیشتر از آنکه، جنبه امنیتی داشته باشد، دارای جنبه اقتصادی است. به این معنا که از نظر چین، فروش تسلیحات به ایران کمکی به تامین امنیت این کشور نمی کند لذا اگر به خاطر این موضوع چین تحت فشار قرار گرفت می تواند همکاری ها را متوقف و یا به موارد خاص محدود کند. بنابراین آنچه که از این استراتژی بر می آید آن است که چین در همکاری خود با ایران تا حدود زیادی از آمریکا پیروی می نماید. چنانچه در زمینه های هسته ای و تکنولوژی موشکی نشان داد که حاضر به پذیرش مخاطرات این همکاری استراتژیک نبوده و اگر روابطش با آمریکا مورد تهدید قرار گیرد، با میل ایران را قربانی می کند.
زیرا چین در فرایند ایجاد روابط استراتژیک با غرب و به خصوص آمریکا قرار گرفته است و اولویتهای خود را در سطح جهانی تعیین می کند. به اعتقاد اکثر کارشناسان و تحلیلگران روابط بین الملل اهمیت مالی و سیاسی ایران در حدی نیست که چین بخواهد نگاه استراتژیک بدان داشته باشد و هرگاه در مواردی بین ایران و کشورهای دیگر منطقه مثلا اسراییل بر سر حقوق فلسطینیان و یا با امارات متحده عربی بر سر جزایر سه گانه اختلاف نظرهای شدید بروز کند، حاضر به جانبداری از جمهوری اسلامی ایران نخواهد بود.
از نظر چینی ها روابط دو جانبه چین و آمریکا یکی از مهم ترین روابط دوجانبه در جهان است و با انواع مسایل جهانی و روابط بین الملل ارتباط دارد. چینی ها در ارزیابی های استراتژیک خود به آمریکا به عنوان عامل بسیار موثر و قوی می نگرند و چگونگی ارتباط با آن ابر قدرت در جهت مصالح امنیتی و دفاعی خود را در راس توجه قرار داده اند.
محققان چین، استراتژی آمریکا در دوران پس از جنگ سرد را ادامه استراتژی گذشته آمریکا می دانند که هدف آن برتری بی رقیب جهان و جلوگیری از ظهور یک رقیب دیگر است. آمریکا خود را واجد صلاحیت قانونگذاری برای جهان می داند و یکی از راههای رسیدن به این امر آن است که از پدید آمدن قدرتهایی که بتوانند در صحنه بین المللی در برابر این کشور تبدیل به وزنه ای مهم شوند، جلوگیری کند. استراتژیستهای آمریکایی هشدار داده اند تا اواسط قرن آینده، کشورهایی پدید خواهند آمد که رقیب آمریکا خواهند بود و در لیست سیاهی که آنها ارائه کرده اند اسامی چین و روسیه نیز دیده می شود.
لذا عامل نظامی در سیاست آمریکا در قبال چین جایگاهی مهم دارد، و این در حالی است که روابط چین با غرب از زمان آغاز اصلاحات اقتصادی یا سیاستهای درهای باز در دهه 1980 تقریبا روندی یکسان را طی کرده است. با وجود ظهور تنشهایی در روابط طرفین، غرب و مخصوصا چین تمایلی به تداوم تنش و بحران نداشته اند. منطق حاکم بر روابط چین و غرب و مخصوصا آمریکا منطق اقتصاد بوده است.
با این حال امنیت چین معمولا خط قرمزی بوده است که غرب و آمریکا تمایلی برای نزدیک شدن به آن نداشته اند؛ زیرا واقف بودند که چین امنیت خود را فدای همکاری های اقتصادی نخواهد کرد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید