داریوش نصیری: ارسباران، آتشفشان تئاتر کوتاه ایران
در عصری که انسان‌ها، زمان محدود و فشرده‌تری دارند و در حداقل‌ها زندگی می‌کنند، تئاتر کوتاه شبیه یک معجزه است. تئاتر کوتاه چندی است در ایران در خطه سرسبز ارسباران و آذربایجان شرقی در حال تجربه، آزمون و خطا و اجراست. البته این نکته را باید به فال نیک گرفت که در کشور عزیزمان ایران، تئاتر کوتاه در حال رشد و بلوغ است، زیرا یکی از الزامات تئاتر امروزه جهان، تئاتر کوتاه است. انصافاً باید دست‌مریزاد گفت به ستاد اجرایی جشنواره بابت همت و غیرت مثال‌زدنی بابت برگزاری این جشنواه سراسری، چراکه استقبال از 11 استان یا به تعبیری 23 شهرستان و یک کشور خارجی کار ساده و آسانی هرگز نخواهد بود اما نکات روشن و قابل‌توجه جشنواره را می‌توان در موارد زیر جست‌وجو کرد:
1ـ یادمان و نکوداشت هنرمندان برجسته ملی و گاه منطقه‌ای، تا قبل از فراموشی و خاموشی چراغ عمرشان، آن هم در نهایت ادب، احترام و شکوهمندانه،که این بار قرعه به نام استاد کریم اکبری‌مبارکه افتاد.
2ـ تندیس جشنواره، نماد خروس قفقازی در حال انقراض در این منطقه است و این دقت نظر و هوشمندی اهالی ارسباران به جهت حمایت از این گونه‌ی جانوری در محیط زیست نیز بسیار مغتنم است.
3ـ معرفی یک اثر برگزیده در بخش نمایش خیابانی به جشنواره بین‌المللی و اجرای رپرتوار آثار برگزیده نمایش‌های صحنه‌ای در یکی از سالن‌های مطرح تهران.
4ـ عدم تمرکزگرایی در شیوه مدیریت این جشنواره و واگذاری عنان جشنواره به اهالی هنردوست شهرستان اهر.
اما ذکر چند نکته نیز در این مقال خالی از لطف نیست:
1. زمان اجرایی جشنواره در طول این سال‌ها دچار نوسان بسیار بوده که لازم است مسوواین جشنواره به این مهم دقت بیش‌تری داشته باشند.
2. این جشنواره هنرمندان و گردشگران بی‌شماری را با خود به این شهر دعوت می‌کند. پس به جهت برخی زیرساخت‌ها همچون تجهیز سالن‌ها و پلاتوها، ساخت و تجهیز هتل و رستوران، امکانات رفاهی و ... مسوولان استان و شهرستان باید همت بیش‌تری از خود نشان بدهند.
3. حمایت همه‌جانبه مسوولان استان بخصوص اداره کل ارشاد استان، از این جشنواره بسیار لازم و ضروری است.
4. این جشنواره به صورت سراسری برگزار می‌شود اما در صداوسیمای استان خبری از این رویداد بزرگ فرهنگی و هنری نیست.
اما در پایان باید اعتراف بکنیم خون‌گرمی، صمیمیت و مهربانی غیرقابل‌تصور مردمان هنردوست و هنرپرور شهرستان اهر بسیاری از کمبودها و نبود امکانات را از یاد می‌برد.
