تصویر ناسا از سحابی گلوله برفی
سازمان فضایی آمریکا(ناسا) تصویری از یک سحابی موسوم به "گلوله برفی"(Snowball) منتشر کرد.
آفتاب‌‌نیوز : سحابی گلوله برفی یک سحابی سیاره‌نماست و در حال حاضر شرایطی را دارد که خورشید میلیاردها سال آینده آن را تجربه خواهد کرد.
به گزارش ایسنا و به نقل از ناسا، رصدخانه اشعه ایکس "چاندرا"(Chandra) اعلام کرده است که این سحابی را به مدت 13 ساعت رصد کرده است.
"سحابی سیاره‌نما" (planetary nebula)نوعی سحابی منتشر شونده است که از گاز و پلاسما تشکیل شده است و معمولا این نوع سحابی‌ها پس از مرگ ستارگان به وجود می‌آیند.
این نام از قرن هجدهم، هنگامی که این سحابی‌ها به علت حلقوی بودن(که خود به خاطر انفجار ستاره است) در تلسکوپ‌های ضعیف به شکل یک سیاره دیده و اشتباه گرفته می‌شدند، به وجود آمده است.
عمر این سحابی‌ها کوتاه و حدود 10 هزار سال در مقابل با عمر چند میلیون ساله ستاره است.
نواحی روشن از گاز یونیده، نه تنها کنار ستارگان تازه متولد شده، بلکه اطراف ستاره‌هایی که آخرین مراحل تحول خود را سپری می‌کنند نیز دیده می‌شود.
سحابی سیاره نما عبارت است از یک پوسته گازی به دور یک ستاره آبی داغ و کوچک.
در زمان تحول ستاره و در مرحله هلیوم‌سوزی، ممکن است ناپایداری‌هایی بروز کند. برخی ستارگان شروع به تپش می‌کنند، در حالی که در دیگر ستاره‌ها ممکن است تمام اتمسفر بیرونی به فضا پرتاب شود. در حالت اخیر، یک پوسته گازی که با سرعت 20 تا 30 کیلومتر بر ثانیه در حال انبساط است اطراف یک ستاره کوچک و داغ(دمای 50 هزار تا 100 هزار درجه کلوین) تشکیل خواهد شد.
نام علمی این سحابی NGC 7662 است و فاصله آن تا زمین حدود 1800 سال نوری است.
این سحابی کمتر از یک سال نوری وسعت دارد.
به گزارش ایسنا و به نقل از ناسا، رصدخانه اشعه ایکس "چاندرا"(Chandra) اعلام کرده است که این سحابی را به مدت 13 ساعت رصد کرده است.
"سحابی سیاره‌نما" (planetary nebula)نوعی سحابی منتشر شونده است که از گاز و پلاسما تشکیل شده است و معمولا این نوع سحابی‌ها پس از مرگ ستارگان به وجود می‌آیند.
این نام از قرن هجدهم، هنگامی که این سحابی‌ها به علت حلقوی بودن(که خود به خاطر انفجار ستاره است) در تلسکوپ‌های ضعیف به شکل یک سیاره دیده و اشتباه گرفته می‌شدند، به وجود آمده است.
عمر این سحابی‌ها کوتاه و حدود 10 هزار سال در مقابل با عمر چند میلیون ساله ستاره است.
نواحی روشن از گاز یونیده، نه تنها کنار ستارگان تازه متولد شده، بلکه اطراف ستاره‌هایی که آخرین مراحل تحول خود را سپری می‌کنند نیز دیده می‌شود.
سحابی سیاره نما عبارت است از یک پوسته گازی به دور یک ستاره آبی داغ و کوچک.
در زمان تحول ستاره و در مرحله هلیوم‌سوزی، ممکن است ناپایداری‌هایی بروز کند. برخی ستارگان شروع به تپش می‌کنند، در حالی که در دیگر ستاره‌ها ممکن است تمام اتمسفر بیرونی به فضا پرتاب شود. در حالت اخیر، یک پوسته گازی که با سرعت 20 تا 30 کیلومتر بر ثانیه در حال انبساط است اطراف یک ستاره کوچک و داغ(دمای 50 هزار تا 100 هزار درجه کلوین) تشکیل خواهد شد.
نام علمی این سحابی NGC 7662 است و فاصله آن تا زمین حدود 1800 سال نوری است.
این سحابی کمتر از یک سال نوری وسعت دارد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید