بهروز بوچانی، «صدای پناهندگان جزیره مانوس» وارد نیوزیلند شد+عکس
بوچانی روز چهارشنبه پاپوآ گینه نو را به مقصد نیوزیلند ترک کرد تا در جشنواره ادبی کرایستچرچ شرکت کند.
او موفق شده است برای انجام این سفر، ویزای یک ماهۀ اقامت در نیوزیلند را دریافت کند و امیدوار است که بتواند از این مسیر به آمریکا برود؛ کشوری که انتظار می‌رود او را در چهارچوب توافقنامۀ «مبادله پناهندگان» که پیشتر میان مالکوم ترنبول، نخست‌وزیر پیشین استرالیا و باراک اومابا، رئیس جمهوری پیشین ایالات متحده امضا شده بود، بپذیرد.
اما اگر چنین راهی نیز برایش فراهم نشد، قصد دارد تمام راه‌های ممکن را امتحان کند. او اعلام کرد که دیگر به پاپوا گینه نو برنمی‌گردد.
آقای بوچانی در بدو ورود به فرودگاه نیوزیلند گفت: «دیگر هرگز به آنجا برنمی‌گردم... تنها چیزی که می‌خواهم این است که از آن سیستم آزاد شوم و در جایی باشم که به من به عنوان انسان بنگرند و نه یک شماره و نه صرفا با برچسب "پناهنده".»
بهروز بوچانی مدتی بیش از شش سال در چهارچوب قوانین مهاجرتی استرالیا مجبور به انتظار در مهاجرت پاپوآ گینه نو شد، او در این مدت بطور پیوسته از وضعیت اردوگاه پناهجویان جزیره مانوس گزارش و ویدئوهایی تهیه و در رسانه‌های اجتماعی منتشر می‌کرد و به مبارزی خستگی‌ناپذیر برای احقاق حقوق پناهجویانِ گرفتار در این جزیره تبدیل شد.
او در این مدت برندۀ جوایز متعددی از جمله جایزه مولتی مدیای عفو بین‌الملل برای گزارش‌هایش از وضعیت پناهندگان این جزیره، همچنین «جایزه ملی زندگی‌نامه» کتابخانۀ ملی نیو ساوت ولز و برندۀ جایزه صد هزار دلاری «ویکتوریا» در ملبورن به دلیل نوشتن کتاب «رفیقی نیست جز کوهستان» شد.
ورود او به نیوزیلند در حالی است که سیاست‌های مهاجرتی این کشور، حساسیت‌های بسیاری را در میان دولتمردان استرالیا برانگیخته است. دولت استرالیا تا کنون بارها پیشنهادهای نیوزیلند برای اسکان پناهندگان حاضر در بازداشتگاه‌های خارج از این کشور را رد کرده است.
نیوزیلند در سال ۲۰۱۳ میلادی پیشنهاد داد که هرسال ۱۵۰ تن از پناهندگانی که در بازداشتگاه‌های استرالیا در مانوس و نائورو به سر می‌برند را بپذیرد. اما استرالیا استدلال می‌کند که اجرای پیشنهادهای ولینگتون باعث می‌شود که سیاست‌های سخت‌گیرانۀ کانبرا برای جلوگیری از ورود قایق‌های مهاجران به این کشور، ناکارآمد شوند.
بهروز بوچانی همچنین اعلام کرد که از این آزادی به وجد آمده است. او گفت: «پس از گذشت بیش از ۶ سال، بسیار بسیار خسته‌ام اما خوشحالم که از آن مکان دور شده‌ام...همۀ کسانی که در مانوس بودند، خاطرات دردناکی از آن زمان دارند. هرگز نمی‌توان این خاطرات را در آنجا گذاشت [و فراموش کرد] اما قلبا خوشحالم که آزاد شده‌ام.»
او در مدت بیش از شش سال حضور در پاپوآ گینه نو، شاهد ضرب و شتم، چاقو خوردن و مرگ دوستانش و تیراندازی به سوی آنها توسط نگهبانان، همچنین مرگ پناهجویان در اثر غفلت‌های پزشکی و مشکلات روحی و روانی و خودکشی آنها بوده است.
او در این مدت دست‌کم یک بار به دلیل انتشار گزارش‌هایی دربارۀ اعتصاب غذای پناهجویان، توسط پلیس این منطقه زندانی و دست‌کم دو بار در زندان‌های انفرادی مانوس شکنجه شده است.
گلریز قهرمان، نماینده ایرانی‌الاصل مجلس نمایندگان نیوزیلند نیز از جمله افرادی بود که در فرودگاه به استقبال آقای بوچانی رفت.
انتشار بدبختی هموطن اونهایی که باید لذت ببرن باید حال کنن الان یه روز هم میاد که .. انتشار چنین خبرهایی خجالت داره بیایید انسان باشیم 
