ورزش برای بیماران ام اس مضر است؟
بیماری ام اس با درگیری سیستم عصبی مرکزی می‌تواند منجر به علایم و نشانه‌های روانی و جسمی متعددی از جمله ضعف عضلانی، اختلال راه رفتن، اسپاسم‌های عضلانی، اختلال تعادل، خستگی، اختلالات شناختی و افسردگی شود.
بیماران ام اس معمولا فعالیت بدنی خود را به دلیل ترس از بدتر شدن علایم کم کرده یا قطع می‌کنند و این امر موجب کاهش آمادگی بدنی و گاهی تشدید برخی علایم فیزیکی و بدنی آن‌ها می‌شود.
پزشکان در حال حاضر بر این باورند که انجام فعالیت بدنی منظم و مناسب، یک راه حل موثر در افزایش میزان آمادگی بدنی و بهتر شدن قابل توجه برخی علایم و نشانه‌های فیزیکی و روانی بیماران بدون نگرانی از تشدید علایم بیماری و ترس از عدم بهبودی است.
فعالیت ورزشی مناسب و منظم باعث بهبود قابل توجهی در آمادگی قلبی ریوی(هوازی)، قدرت عضلانی، انعطاف‌پذیری، تعادل، خستگی، شناخت، عملکرد تنفسی و کیفیت زندگی می‌شود.
ورزش هوازی با شدت کم تا متوسط باعث بهبود قابل توجهی در آمادگی هوازی افراد و کاهش میزان خستگی این بیماران با میزان ناتوانی کم تا متوسط خواهد شد و ورزش مقاومتی نیز با تاثیر بر قدرت عضلات باعث کاهش ضعف عضلانی و کاهش میزان خستگی بیماران می‌شود.
گفتنی است ورزش‌های انعطاف‌پذیری نیز با کمک کشش عضلات باعث کاهش اسپاسم عضلانی و پیشگیری از انقباض دردناک عضلانی می‌شوند. تمرینات تعادلی نیز باعث بهبود تعادل و کاهش میزان افتادن روی زمین در این بیماران می‌شود.
مریم ابوالحسنی-متخصص پزشکی ورزشی- ضمن بیان مطالب فوق با اشاره به اینکه تعدادی دستورالعمل برای تجویز ورزش در این بیماران موجود است، اظهار کرد: نکته مهم این است که تجویز نسخه ورزشی در این بیماران باید بر اساس شرایط بدنی و شکایت اصلی این بیماران باشد؛ در نتیجه ورزش در بیماران ام اس روشی ایمن و مناسب برای افزایش کیفیت زندگی و بهبود عملکرد این بیماران خواهد بود.
