با اتفاقاتی که در اصفهان افتاد کاملاً مشخص شد که باشگاههای ما اصول ابتدایی یک مسابقه داخلی را هم نمیدانند چه رسد به اینکه حرفهای باشند. فوتبال ما سابقه بازی دادن به بازیکن محروم، دیر فرستادن لیست، خریدن علنی داور (جام باشگاهها و جام در جام آسیا در سال ۷۵) و... را دارد و هنوز مدیران و سرپرستانش نمیدانند که مثلاً تیم باید در چه ساعتی وارد ورزشگاه و کی برای بازی راهی چمن شود.
AFC که خودش فساد دارد و علناً با دلارهای سعودی اداره میشود ما را متهم به دروغگویی کرده و بابت این دروغها باید ۱۲۰ هزار دلار هم جریمه شویم و این یعنی لگد به صورت، آبرو و اعتبار فوتبال که میگویند یک عمری در آسیا آبروداری و آقایی میکرد.
***
باید پرسید ما برای شکایت به حکم جدید AFC میخواهیم چه مستنداتی ارائه کنیم؟ چطور میخواهیم ثابت کنیم باشگاههای حرفهای داریم؟ فلان باشگاه با بازیکنی که قرارداد دارد مذاکره میکند و قرارداد میبندد. آن یکی رقم را جعل میکند. بازیکنی مثل بلبلی با ۳ باشگاه به طور همزمان قرارداد میبندد و کلاً محروم است. از این دست مثالها تا دلتان بخواهد وجود دارد و ما ناچاریم مقابل کنفدراسیونی که ذاتش سالم نیست سر تعظیم فرود بیاوریم و جریمه را بپردازیم. کنفدراسیونی که کرونا را در ایران و چین میبیند، اما در امارات و عربستان نمیبیند. در واقع AFC هم صبح تا شب دروغ میگوید و تار و پودش دچار مشکل است، ولی ما چی؟ انصافاً از کجای فوتبالمان و باشگاههای غیر حرفهایمان میخواهیم دفاع کنیم.