کرونا را جدی نگرفته ایم!
«ما به زودی خواهیم مُرد! کدام مان؟ نمی دانم اما از میان ما، تعدادی خواهند رفت؛ شاید من، شاید تو، شاید هم دیگری... .
کرونا ما را خوب می شناسد. می داند از بین همه اندام های داخلی کجا باید برود و چگونه سلول‌هایمان را به گروگان بگیرد و نفس مان را بند بیاورد.
در مقابل، ما هنوز این دشمن نامرئی را نمی شناسیم. نه خاستگاهش را می شناسیم؛ نه نحوه عملکردش را دقیقاً می دانیم؛ نه از آینده اش خبر داریم و نه حتی قرصی و شربتی برای مهارش سراغ داریم. سردرگم‌ایم به معنای واقعی کلمه.
تمام متخصصان می گویند تا زمانی که برابر این ویروس بی دفاع هستیم، باید خود را از آن پنهان کنیم، درست مانند شب ها و روزهای بمباران شهرها که چاره ای نداشتیم جز رفتن به پناهگاه و انتظار برای آژیر سفید.
مسأله اصلی اما این است: «ما کرونا را جدی نگرفته ایم ولی او ما را جدی گرفته است.» نشان به آن نشان که او همچنان ما را می کشد و ما همچنان «دچار ترددهای غیر ضرور» هستیم. نشان به آن نشان که وقتی دولت محدودیت‌های کسب و کارها و ترددها را برداشت، متوهم شدیم که کار کرونا تمام است و ریختیم توی خیابان ها و پارک ها و جاده ها. نشان به آن نشان که وقتی چند روز محدود، گفتند که تعداد فوتی ها کم شده، کمتر ماسک زدیم و بیشتر به یکدیگر نزدیک شدیم.
کرونا ادامه دارد و با بی رحمی هم ادامه دارد. او هنوز دلش به رحم نیامده است. پس چند نکته را یادمان نرود تا نمیریم (به همین صراحت):
۱- کار ضروری را برای خودمان تعریف کنیم. ما دچار خودفریبی شده ایم. هر وقت هر کاری داریم بیرون می رویم و می‌گوییم کار ضروری داشتیم. از نظر من کار ضروری کاری است که اگر انجامش ندهیم دچار ضرر و خسران جدی می‌شویم. مثل حضور در سر کاری که معاش‌مان بدان وابسته است، موعد دادگاهی که باید در آن حاضر باشیم یا خرید حیاتی که باید انجام شود و امکان تهیه اینترنتی یا تلفنی اش نیست یا مراجعه به مطب و ... . پس تا زمانی که واقعاً مجبور شویم از خانه بیرون نرویم (به معنای واقعی "مجبور" توجه کنیم).
بیرون از خانه واقعاً خطرناک است. اگر یکی - دو ماه قبل، وقتی بیرون می رفتیم، ممکن بود با فردی ناقل کرونا مواجه شویم، امروز با فراگیری بیشتر این ویروس، حتماً با کرونایی هایی که حتی علامت هم ندارند، روبه‌رو خواهیم شد. برخی تحقیقات برآنند که در کل دنیا فقط ۴ درصد کرونایی ها شناسایی شده اند و با این حساب، برآورد شده است که هم اکنون ۲ میلیون ایرانی، درگیر درجاتی از کرونا هستند و قریب به اتفاق شان هم نمی دانند.
بنابراین، بیرون رفتن در روزهای جاری، خطرناک تر از قبل شده است؛ خیلی خطرناک تر!
۲- مجهز و محتاط بیرون برویم. ماسک و دستکش و همراه داشتن مایع ضدعفونی‌کننده یادمان نرود. اینها سلاح های ما در میدان جنگ با این دشمن نامرئی اند؛ چه کسی بی سلاح و سپر مقابل شمشیر دشمن می رود؟
۳- تا جایی که ممکن است بیرون از خانه، از یکدیگر فاصله بگیریم، حدود ۲ متر یا سه چهار قدم خودمان. موقع خرید، توی صف، در جلسات، موقع مراجعه به ادارات و ... . من این فاصله گذاری را "فاصله زندگی‌بخش" می خوانم. به همدیگر احترام بگذاریم و عجالتاً از هم فاصله بگیریم. قرار نیست همدیگر را به کشتن دهیم.
۴- نگذاریم آن چه از بیرون به خانه هایمان می آید، آلوده به ویروس باشد؛ بلافاصله بعد از ورود ضدعفونی‌شان کنیم.
۵- همچنان سیستم ایمنی بدن‌مان را تقویت کنیم. کرونا ضعیف‌کش است. قوی باشیم و امیدوار و کم نیاوریم. روزهای خوب سرانجام خواهند رسید.»
