ورزش ایران زیر خط فقر!
سال ۹۹ سال بسیار سختی برای ورزش ایران محسوب می‌شود، چرا که با توجه به شیوع ویروس کرونا، بخش قابل توجهی از بودجه کشور صرف مقابله با این ویروس شد و به همین خاطر سهم ورزش از این بودجه بسیار ناچیز شد. مدیران ورزش کشور هم بارها این مسئله را تایید و حتی عنوان کردند که توزیع بودجه نسبت به سال‌های قبل متفاوت و اقتضایی خواهد بود.
در حال حاضر فدراسیون‌های ورزشی به لحاظ مالی با مشکلات زیادی روبرو هستند و برخی از روسای فدراسیون‌ها بارها به این موضوع اشاره کرده‌اند. غلارمضا شعبانی‌بهار، رئیس فدراسیون تیراندازی با کمان در گفت‌وگویی که در این خصوص داشت عنوان کرد: «در حد اینکه بتوانیم حقوق کارمندان را بگیریم از وزارت ورزش دریافتی داشته‌ایم. این بودجه در حد حقوق کارمندان بوده و حتی با آن پول برق را هم نمی‌توانیم پرداخت کنیم.»
تعدیل نیرو، یکی از تبعات کمبود بودجه در ورزش
مشکلات مالی که بسیاری از فدراسیون‌ها را درگیر کرده باعث شد این فدراسیون‌ها اقدام به تعدیل نیرو هم کنند. این تعدیل نیرو واکنش‌های زیادی را به دنبال داشت، اما واقعیت این است که آن‌ها چاره‌ای دیگر نداشتند، چرا که حتی در تامین حقوق کارمندان خود هم با مشکل روبرو هستند.
المپیک توکیو با یک سال تاخیر در سال آینده برگزار خواهد شد و به همین خاطر امسال سال مهمی برای ورزش کشور محسوب می‌شود. در برخی از رشته‌ها هنوز امکان کسب سهمیه وجود دارد و البته پروسه کسب سهمیه المپیک نیازمند بودجه است. از طرف دیگر ورزشکارانی که سهمیه کسب کرده‌اند باید در اردوها حاضر شوند تا بتوانند سطح آمادگی خود را حفظ کنند که این موضوع هم بدون داشتن منابع مالی امکان‌پذیر نیست.
عدالت، حلقه گمشده در توزیع بودجه ورزش کشور
همه این شرایط کاملا قابل درک است، اما ابهامی که در این خصوص وجود دارد این است که چگونه چند باشگاه دولتی می‌توانند از بودجه‌های میلیاردی برای تیمداری استفاده کنند؟ این بودجه در نهایت بین چند مربی و بازیکن هزینه می‌شود و هیچ خروجی مثبتی هم برای ورزش کشور ندارد. در سال گذشته بودجه دریافتی برخی فدراسیون‌ها به اندازه دستمزد یک بازیکن که در لیگ برتر والیبال بازی می‌کند، نبوده و این موضوع نشان می‌دهد هزینه‌ای که دولت در ورزش انجام می‌دهد به صورت عادلانه انجام نمی‌گیرد.
اینکه در ورزش ایزان در مقایسه با سایر کشورها پول زیادی هزینه نمی‌شود یک واقعیت است، اما همین پول کم، نیز به درستی هزینه نمی‌شود و شاید اگر این هزینه از یک چارچوب و قاعده پیروی می‌کرد، خروجی بسیار بیشتری را در ورزش ایران شاهد بودیم.
عدم توجه به رشته‌های پایه در تخصیص بودجه
مشکل ورزش ایران در چند سال گذشته عدم مدیریت صحیح در حوزه‌های مرتبط با آن بوده است. همین مدیریت سبب شد ورزش ایران نتواند از همه ظرفیت‌های خودش استفاده کند. در این میان ورزش‌های پایه مثل شنا، دوو میدانی و ژیمیناستیک با کمترین اهمیت در پرداخت بودجه روبرو هستند، چرا که تخصیص بودجه در ورزش به گونه‌ای است که تنها اهداف کوتاه‌مدت و زودبازده در نظر گرفته شده و مدیران ورزش علاقه دارند نتیجه هزینه‌هایی که انجام می‌دهند را در دوره مدیریتی خود مشاهده کنند.
قطعا زمان آن رسیده که در تخصیص بودجه در ورزش و نوع هزینه‌کرد آن تغییرات اساسی صورت بگیرد، در غیر این صورت در روی همان پاشنه قبلی خواهد چرخید و ورزش ایران همچنان با مشکلات قبلی درگیر خواهد بود.
