عکس| پرنده‌ای که ۱۶۰ کیلومتر را بدون بال زدن می‌پیماید
نتایج یک تحقیق که به تازگی منتشر شده است نشان می‌دهد گونه‌ای از کرکس به نام « رُخ‌کرکس آند» می‌تواند بدون حرکت دادن بال‌های خود ساعت‌ها در هوا پرواز کند.
کرکس آند که بزرگترین پرنده با توانایی پرواز در دنیا محسوب می شود، بال هایی به طول بیش از سه متر دارد و از جثه‌ای به وزن تقریبی ۱۵ کیلوگرم برخوردار است.
محققان در پژوهش تازه برای نخستین بار دستگاه هایی اندازه گیر را بر روی ۸ کرکس آند در منطقه پاتاگونیا در آمریکای جنوبی نصب کردند تا نحوه حرکت بال‌های این پرندگان را در طول ۲۵۰ ساعت پرواز بررسی کنند.
نتایج داده‌ها به طرز حیرت انگیزی نشان می داد این پرندگان تنها یک درصد از زمان کل پرواز را صرف بال زدن کرده اند که اکثر این اوقات نیز به هنگام بلند شدن از زمین بوده است.
اطلاعات حاصل از پروژه نشان می دهد یکی از این پرنده‌ها در طول یک پرواز ۵ ساعته، ۱۶۰ کیلومتر را پیموده بدون اینکه حتی یک بال بزند.
نتایج این تحقیق روز دوشنبه در نشریه آکادمی ملی علوم بریتانیا منتشر شده است.
پروفسور امیلی شپرد، بیولوژیست در دانشگاه سوانسی ولز و از نویسندگان این مقاله پژوهشی، می گوید: «کرکس‌ها خلبان‌های ماهری هستند ولی انتظار نداشتیم که تا این حد از خود مهارت نشان بدهند.»
دانشمندان در توضیح این امر می گویند برای پرندگان آسمان فضایی خالی به حساب نمی آید، بلکه ناحیه‌ای است پر از امکانات نامرئی که به آن‌ها در پرواز کمک می کند؛ جریان‌های هوای گرم که به بالا می روند، تندباد‌ها و همچنین جریان‌های هوایی که توسط موانع طبیعی در زمین همچون کوه‌ها تغییر جهت داده می شوند.
پرندگان با سوار شدن روی جریان‌های هوایی می توانند مسافت‌های طولانی را بپیمایند بدون اینکه به بال زدن احتیاج پیدا کنند.
سرجیو لامبرتوچی، بیولوژیست در دانشگاه ملی کوماهو در آرژانتین می گوید: «وقتی می بینید کرکس‌ها دارند در آسمان یک قوس می زنند، در واقع دارند از مزیت جریان هوای گرم بهره می برند.»
وی که از محققان این پروژه بوده است می گوید ابزارهای اندازه گیر طوری برنامه ریزی شده بودند که بعد از مدت یک هفته از پشت پرنده سقوط کنند. امری که در بعضی موارد یافتن آن‌ها را دچار مشکل کرده است: «بعضی وقت‌ها دستگاه‌ها داخل لانه هایی در نوک صخره‌ها در میان رشته کوه‌های آند می افتادند به نحوی که مجبور بودیم ۳ روز صرف کنیم تا آن‌ها را برداریم.»
مطالعات پیشین نشان داده بودند که لک لک‌های سفید و عقاب‌های ماهی گیر به ترتیب حدود ۱۷ و ۲۵ درصد از زمان پروازهای مهاجرتی خود را به بال زدن اختصاص می دهند.
یک وجب هم جامعه تحت مدیریت انها پیشرفت نمی کند .