ماندگاری شیون فومنی
سرویس فرهنگی-محمود معتقدی؛ شاعر، نویسنده و منتقد ادبی در یادداشتی نوشت: شیون فومنی، با توجه به شرایط تاریخی‌ای که در آن می‌زیست، توانست از وقایع و حوادث روزگارش بهره‌های فراوانی را در حوزه شعرهای محلی و 
اجتماعی، از نظر اندیشه‌های فرهنگی و ادبی، کسب و تجربه‌های ماندگاری را به همراه داشته باشد، چرا که هنرمند و شاعر، فرزند زمانه خودش است و از سفره جامعه ارتزاق فکری می‌کند. بی‌شک، شیون در حوزه شعر بومی و فرهنگ گیلانی، نگرش و شناخت فراوانی داشت چه از نظر متن‌های نوشتاری، چه از منظر ترانه‌ها و اجراهای صوتی، چهره موفقی بوده است؛ البته از نظر عاطفی و محلی سروده‌هایش در میان مردم شمال، به ویژه زبان گیلکی، دارای جایگاه و نیز تاثیرگذار بوده است. گفتنی است شیون، در آن روزگار، نگرش خاصی به جریان‌های اجتماعی، مردمی داشته است. یادش تازه باد.
آرش دلاور، شاعر نیز در یادداشتی نوشت: ویژگی شعرهای شاعران مردمی، کنش‌گرایی رئال، طنز عمیق محاوره، اعتراض اجتماعی ـ سیاسی، کشف لحظه‌های بکر بومی و جنبه‌های بالای عاطفی است با تعهدی عمیق و در شعرهای شیون فومنی این شاعر پرآوازة گیلان این زاویه‌های شعری به وفور دیده می‌شود. به خصوص با چاشنی‌های طبیعت‌گرایانه که ما به ازای بیرونی دارد. این طیف از شاعران در جهان که مانند «غریزنسین» شاعر طنزپرداز ترکیه و «شیرکوبیکس» شاعر کُرد که از شاعران متعهد و مردمی هستند و ماندگار شدند. مثلاً شعری از «غریزنسین»: (دانه‌ای دادی گلت را بگیر/ هسته‌ای دادی درختت را بگیر/ شاخه‌ای دادی جنگلت را بگیر/ دنیایم را دادم به تو/ در من بمان) در این شعر از المان‌های طبیعت‌گرا برای ما به ازای بیرونی معنایی استفاده شده است و اما شعری از شیونِ شاعر: (من درختمه، ریشه سختمه/ ریشه سختمه، تا درختمه/ من درختمه/ ولی من شاخه لس نیه/ هرچیه، می‌موه، کلمجین یا شیرین/ دس فارس نیه/ قد واسی کشن/ قدواسی کشن/ آنقدر کی دس تی شین، ج پا/ درازتر ببه) و یا در این شعر: (درخت/ دانی/ چی واستی یه/ به پائیسا میره؟/ قراب، قراب/ تی پا صدایه کی/ ایه/ ج دوره شَر ...) این شعرها هم از جنس کشف‌های طبیعت‌گراست اما تأویل‌های چندگانه دارد و شعری از «شیرکوبیکس»: (آنگاه که کبک می‌میرد/ بعد از خود برای کوه، آوازی چند بجا می‌گذارد/ آنگاه که زنبور می‌میرد/ بعد از خود برای باغ بوسه‌های شیرین بجا می‌گذارد/ هنگامی که طاووس می‌میرد/ چند پَر رنگی برای گلدان بجا می‌گذارد/ وقتی آهو می‌میرد بعد از خود مشک بجا می‌گذارد/ و هرگاه من بمیرم/ برای شما، برای کردستان/ چند شعر زیبا و لطیف بجا می‌گذارم) و فاکتورهای اصلی شعر شیون و شاعران مردمی زیست، شاعر در شعرهایشان مشخص می‌شود یعنی به عبارتی، تحت‌تأثیر از کشف‌های بکری‌اند که خودشان هم از جنس آن شرایط‌اند و با تخیل فرهیخته و تکنیک به اتفاق شعری می‌رسند و حتی در بودنشان هم محبوب و مشهور می‌شوند.
یاد شیون مانند شعرهایش همیشه در دل‌هاست.
