۴ خاصیت معجزه‌آسای سیر
اگرچه یک حبه سیر خام بسیار کوچک است، اما در واقع مقدار قابل توجهی از ویتامین‌ها و مواد مغذی زیر را دارد:
ویتامین C (۲.۸۱ میلی گرم)
سلنیوم (۱.۲۸ میکروگرم)
منگنز (۰.۱۵ میلی گرم)
آهن (۰.۱۵ میلی گرم)
یک حبه سیر دارای یک ماده مغذی متراکم است، اما اندازه کوچک سیر بدان معنی است که مقدار زیادی مواد مغذی را از یک حبه سیر دریافت نمی‌کنیم. نباید مقدار زیادی سیر به رژیم غذایی خود اضافه کنید چرا که خوردن بیش از آن ممکن است باعث ناراحتی معده، اسهال، نفخ یا بوی بد دهان شود.
۱-سیر به تقویت سیستم ایمنی بدن کمک می‌کند
پیاز‌های خوش طعم انتهای گیاه سیر نیز غنی از ترکیبات مغذی به نام آلیسین و آلییناز هستند. در حقیقت، وجود آلیسین به تقویت سیستم ایمنی بدن کمک می‌کند.
یک بررسی ۲۰۱۵ از مجله ایمونولوژی نشان داد که سیر با تحریک سلول‌های ایمنی مانند ماکروفاژها، لنفوسیت‌ها و سلول‌های کشنده طبیعی، سیستم ایمنی بدن را تقویت می‌کند. سیر همچنین ممکن است به دلیل ضد میکروبی و آنتی بیوتیک گیاه باعث جلوگیری از سرماخوردگی و آنفلوانزا شود
۲-سیر خطر ابتلا به برخی سرطان‌ها را کاهش می‌دهد
سیر همچنین منبع خوبی از مواد شیمیایی است که در محافظت از آسیب سلول کمک می‌کند و خطر ابتلا به سرطان‌های خاص را کاهش می‌دهد.
مواد شیمیایی ترکیباتی در سبزیجات و میوه‌ها هستند که با کاهش خطر بیماری مزمن مرتبط هستند. برخی شواهد نشان می‌دهد که مصرف مواد شیمیایی از طریق سیر می‌تواند اثرات ضد سرطان زا داشته و خطر بالقوه کمتری برای سرطان معده و روده بزرگ داشته باشد.
۳-سیر سلامت قلب را بهبود می‌بخشد
مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۹ که در پزشکی تجربی و درمانی منتشر شد نشان داد که مصرف سیر به مدت دو ماه می‌تواند باعث کاهش فشار خون و کاهش سفتی شریانی در افراد مبتلا به فشار خون شود.
به نظر می‌رسد سیر منجر به محافظت کلی از قلب می‌شود.
سیر می‌تواند چربی خون را کاهش دهد، این به معنای کاهش کلسترول و در نتیجه کاهش خطر ایجاد پلاک در سیستم قلبی عروقی است.
مقدار سیر مورد نیاز برای دستیابی به این اثرات سالم قلب در افراد متفاوت است
۴-سیر اجازه می‌دهد مدت بیشتری ورزش کنید
از نظر تاریخی، ورزشکاران یونان باستان قبل از یک رویداد سیر می‌خوردند تا عملکرد خود را بهبود بخشند. دلیل آن این است که سیر نیتریک اکسید آزاد می‌کند، ترکیبی که باعث شل شدن رگ‌های خونی و کاهش فشار خون می‌شود. این ترکیب غالباً هنگام دویدن آزاد می‌شود تا اکسیژن بیشتری به عضلات در حال کار برساند.
