رسانه‌های عرب زبان از استاد شجریان گفتند
المیادین که شناخته شده‌ترین شبکه خبری لبنان است در پی درگذشت استاد محمدرضا شجریان با تیتر خبر «اسطوره آواز ایران از دنیا رفت... خداحافظ شجریان» درباره این هنرمند نوشته است:
«محمدرضا شجریان پس از طی دوره‌ای بیماری و در حالی‌که استاد آواز و موسیقی فارسی لقب داشت از دنیا رفت.»
المیادین در ادامه نوشته است، «شجریان که در ایران از او با عناوینی چون استاد و خسرو آواز ایران یاد می‌شود، در سن ۸۰ سالگی و در پایتخت ایران دار فانی را وداع گفت. او از کودکی تلاوت قرآن کریم را آغاز کرده است و در موسیقی از استادانی چون جلیل شهناز تاثیر پذیرفته است.»
الجزیره ـ شبکه خبری قطر ـ نیز در گزارشی با تیتر «قیصر موسیقی فارسی، خواننده مردمی محمدرضا شجریان از دنیا رفت» درباره این هنرمند آورده است:
«او خودش را صدای مردم نامید و مردم او را قیصر موسیقی ایران نامیدند. کمتر کسی از میان فارسی زبانان دنیا شجریان را نمی‌شناسد و یا صدایش را نشنیده است. او بیش از نیم قرن برای احیای موسیقی اصیل و سنتی ایرانی تلاش کرده است.»
الجزیره در ادامه با آوردن بیوگرافی مختصری از محمدرضا شجریان و اشاره به قاری قرآن بودن این هنرمند، نوشته است: شجریان در ابتدا به علت اینکه پدرش تمایل چندانی به خواننده شدن او نداشت، مدتی در رادیو با اسم مستعار آواز می‌خواند تا اینکه در تهران با اساتید موسیقی آشنا شده و نزد آنان موسیقی را فرا گرفت.»
الجزیره در پایان آورده است: «مشهورترین اثر شجریان دعای ربنای اوست که یک سال پس از انقلاب اسلامی ایران آن را اجرا کرد. ربنای شجریان تا سال‌ها نزدیک افطار از تلویزیون ایرانیان پخش می‌شد.»
بر اساس این گزارش، روزنامه لبنانی الاخبار هم در شماره روز شنبه خود با انتشار تصویر و مطلبی از استاد محمدرضا شجریان، به درگذشت خسرو آواز ایران واکنش نشان داد.
در این گزارش تصویر زنده‌یاد استاد شجریان با یکی از سازهای ابداعی خودش منتشر شده و در سرخط آن این جمله به چشم می‌خورد: «محمدرضا شجریان ... ایران زیباترین صدایش را از دست داد.»
پیش از این خبر درگذشت محمدرضا شجریان در بسیاری از رسانه‌های شناخته شده جهان هم بازتاب داده شده بود.
شما بروید و یک آمار بگیرید. خوانتدگان از طریق رادیو تلویزیون مشهور می شوند. وقتی صدای یک ترانه خوان از رادیو و تلویزیون به خاطر موضع سیاسی او پخش نمی شه، مردم چطوری او را بشناسند. شحریان را بیشتر اهل هنر و نخبه های اجتماعی می شناختند، نه همه یا اکثر مردم ایران 
