طول عمر ربطی به جوان ماندن ندارد
به نقل از مدیکال اکسپرس، ما احتمالا نمی‌توانیم به دلیل محدودیت‌های بیولوژیکی سرعت پیر شدن را کاهش دهیم، یک مطالعه بی‌سابقه از آمار طول عمر در انسان‌های اولیه و غیر انسانی این نتیجه را تایید کرده است.
این مطالعه برای آزمایش فرضیه «نرخ ثابت تغییرناپذیری» است که می‌گوید یک گونه نسبت به سن بلوغ نسبتا ثابت است. تیمی بین‌المللی از دانشمندان۱۴ کشور از جمله خوزه مانوئل ابورتو از مرکز علوم جمعیت شناسی لورهولم در آکسفورد، داده‌های مربوط به تولد و مرگ سنین خاص را در قرن‌ها و قاره‌ها تجزیه و تحلیل کرد.
خوزه مانوئل ابورتو می‌گوید: یافته‌های ما این نظریه را پشتیبانی می‌کند که به جای کاهش سرعت مرگ، بیشتر افراد به دلیل کاهش مرگ و میر در سنین جوانی عمر طولانی‌تری دارند. ما داده‌های تولد و مرگ انسان‌ها و نخستی‌های غیر انسانی را مقایسه کردیم و دریافتیم این الگوی کلی مرگ و میر در همه آن‌ها یکسان بود. این نشان می‌دهد که در نهایت بیولوژیک و نه عوامل محیطی، طول عمر را کنترل می‌کنند.
این آمار تایید کرد افراد با بهبود وضعیت زندگی، طول عمر بیشتری خواهند داشت که منجر به افزایش طول عمر در کل جمعیت می‌شود، با این وجود افزایش شدید مرگ و میر، با گذشت سال‌ها تا پیری در همه گونه‌ها کاملا واضح است.
بحث در مورد اینکه چه مدت می‌توانیم زندگی کنیم جامعه دانشگاهی را برای چندین دهه به تحقیق و مطالعه وا داشته است. برخی از محققان معتقدند که طول عمر انسان محدودیتی ندارد، برخی دیگر خلاف این را می‌گویند، اما آنچه از دست رفته است تحقیق مقایسه طول عمر چندین حیوان با انسان برای کار کردن است، مطالعه ما این شکاف را برطرف می‌کند. این مجموعه فوق‌العاده متنوع از اطلاعات ما را قادر می‌سازد تا تفاوت مرگ و میر را در داخل و بین گونه‌ها مقایسه کنیم.
این تیم داده‌های نزدیک‌ترین بستگان ژنتیکی انسان را تجزیه و تحلیل کرد که در جریان این بررسی‌ها، تیم تحقیقاتی اطلاعات ۳۰ گونه پستاندار را مورد تجزیه و تحلیل قرار داد، ۱۷ گونه در حیات وحش و ۱۳ گونه در باغ وحش‌ها از جمله گوریل‌ها، بابون‌ها، شامپانزه‌ها و گنون‌ها.
تمام مجموعه داده‌های بررسی شده توسط تیم، همان الگوی کلی مرگ و میر را نشان می‌دهد که حاکی از آن است که خطر بالای مرگ در نوزادی که به سرعت در سال‌های نوجوانی کاهش می‌یابد، تا اوایل بزرگسالی کم است و سپس به طور مداوم با بالا رفتن سن افزایش می‌یابد.
خوزه مانوئل ابورتو می‌گوید: یافته‌های ما تایید می‌کند که در جمعیت‌های باستانی امید به زندگی پایین بوده است زیرا بسیاری از افراد جوان در آن زمان درگشته‌اند؛ اما با ادامه پیشرفت‌های پزشکی، اجتماعی و زیست محیطی، امید به زندگی افزایش یافته است. افراد اکنون طولانی‌تر زندگی می‌کنند با این حال، مسیر حرکت به سمت مرگ در سنین پیری تغییر نکرده است. این مطالعه نشان می‌دهد زیست شناسی تکاملی همه چیز را از بین می‌برد و تاکنون پیشرفت‌های پزشکی نتوانسته‌اند این محدودیت‌های بیولوژیکی را از بین ببرند.
این تیم امیدوار است یافته‌های این مطالعه منجر به درک زیست محیطی بیشتر و تکامل طیف وسیعی از گونه‌های جانوری در سراسر جهان شده و به حفظ آن‌ها کمک کند.
