اینکه سیاست خارجی کشور از برجام شروع نمیشود و به آن نیز محدود نشود، گزاره صحیحی است که باید آن را به فال نیک گرفت، از این رویکرد استقبال و برای تحقق آن به ایشان کمک کرد.
ضعف بزرگ سیاست خارجی هشت سال روحانی غفلت (شاید ناخواسته و تمرکز بیش از حد بر برجام و مسائل بینالمللی) در روابط دوجانبه و خصوصا همسایگان بود. با این حال نمیتوان این واقعیت را نادیده گرفت که به دلایل متعدد روابط خارجی کشور گروگان برجام و به بیان درستتر پرونده هستهای است. تا زمانی که آن را پشت سر نگذاریم و از این عقبه عبور نکنیم، رفع تحریمهای فلجکننده، روابط معمول اقتصادی با کشورها و نقلوانتقال مرسوم پول امری تقریبا دور از دسترس و به روال گذشته تقریبا محال خواهد بود. کمااینکه روابط سیاسی عادی و معمول با کشورها نیز که راهگشای روابط اقتصادی-تجاری، سرمایهگذاری، انتقال تکنولوژی و رافع معضلات اقتصادی است، تا قبل از بهنتیجهرسیدن برجام، به سفارتخانههای پرهزینه و گفتوگوهای دیپلماتیک در پایینترین سطح محدود خواهد شد.
به نظر میرسد شرایط کنونی کشور بهترین زمان استفاده از اختیارات حداکثری را در دستان جناب رئیسی قرار داده است. پشتوانههای نیرومندی همچون برخورداری از بالاترین سطح اعتماد و حمایت رهبری، حمایت قاطعانه مجلس شورای اسلامی (دعوت ایشان برای کاندیداتوری با بیش از 220 امضای نمایندگان)، حمایت قوه قضائیه و تقریبا تمام نیروهای نظامی–انتظامی و دیگر ارکان اداره کشور ظرفیتهای بزرگی را برای رئیسجمهور منتخب خلق کرده است.
مهمترین نیاز کشور در مقطع کنونی به فعلیت رساندن این همسویی سیاسی داخلی در عرصه سیاست خارجی و عبور کمهزینه از عقبهای است که ذکر آن رفت. بارها از زبان رهبری شنیدهایم که تحریمهای ظالمانه باید در اسرع وقت ممکن از گرده کشور و ملت که بهای سنگین آن را میپردازد، برداشته شود.
موافق باشیم یا مخالف، اصولگرا باشیم یا اصلاحطلب، باید بپذیریم که بدون حل معضل سیاست خارجی و تعیین تکلیف راهبرد کلان کشور در این خصوص، چرخهای اقتصاد، صنعت، توسعه و روابط نرمال با کشورها به شمول همسایگان همچنان در باتلاق تحریمها فرو رفته و هیج اتفاقی در جهت عبور از این شرایط نخواهد افتاد. 12 مرداد چند روز دیگر از راه میرسد.
مطالبات تلنبارشده مردم و مشکلات عدیده کشور در داخل و خارج متوجه کسی خواهد بود که بر اریکه بالاترین پله قوه مجریه تکیه زده است.