تاثیر سلامت روان مادر بر وضعیت فرزندان
درک کودکان از وضعیت سلامت خود، یکی از مولفه‌هایی است که با افزایش خود مراقبتی منجر به بهبود کیفیت زندگی آنها می‌شود. این مولفه علاوه بر ویژگی‌های خود کودک تحت تاثیر عوامل دیگر در والدین آنهاست. عواملی نظیر سن، وضعیت تاهل، تحصیلات و وضعیت اشتغال که تعیین کننده سلامت جسمانی و روانی والدین هستند، در درک کودکان از وضعیت سلامت خود نیز موثر است.
اخیرا مرکز سلامت تعیین کننده‌های اجتماعی طی پژوهشی در بستر مطالعه قند و لیپید تهران به بررسی این موضوع پرداخته است.
سارا جلالی فراهانی از مجریان این طرح در توضیح این تحقیق گفت: در اکثر مطالعات پیشین، بررسی رابطه سلامت روانی یا جسمانی والدین با کیفیت زندگی کودکان با استفاده از ارزیابی‌های علمی مشاهده ای انجام و این ارتباط کمتر از دیدگاه مخاطبین با استفاده از ابزارهایی نظیر ابزارهای سنجش کیفیت زندگی مرتبط با سلامت بررسی شده است.
وی در ادامه بیان کرد: در این پرسشنامه ابتدا ارزیابی فرد از سلامت خود او پرسیده می‌شود و میزان مشکلات در انجام فعالیت‌های روزمره به واسطه وضعیت سلامت جسمانی و روانی مورد پرسش قرار گرفته و در خاتمه احساس آرامش و یا شادمانی و افسردگی فرد به شکلی که قابل تبدیل به کمیت و اندازه گیری باشند سوال می‌شود.
این پژوهشگر در خصوص یافته های این تحقیق با اشاره به تعداد 564 خانوار به عنوان حجم نمونه گفت: با توجه به بررسی همزمان فرزندان درخصوص ارزیابی آنها از وضعیت سلامت جسمانی، عاطفی، اجتماعی و یادگیری، یافته های این مطالعه نشان داد ارتباط کیفیت زندگی والدین و فرزندان، منحصر به بعد روانشناختی کیفیت زندگی والدین و مبتنی بر جنسیت فرزندان است و مشاهده شد هرچه مادر از لحاظ سلامت روان خود را بهتر ارزیابی کند، کیفیت زندگی در ابعاد جسمانی، عاطفی و اجتماعی فرزندان دختر و ابعاد عاطفی و عملکرد در مدرسه فرزندان پسر نیز بهتر خواهد بود. همچنین بالا بودن همین شاخصه (ارزیابی از سلامت روان) در پدران موجب بهبود عملکرد فرزندان پسر در مدرسه می شود.
بنا بر اعلام روابط عمومی پژوهشکده علوم غدد درون ریز و متابولیسم، دکتر پریسا امیری، رئیس مرکز تحقیقات تعیین کننده‌های اجتماعی سلامت، در رابطه با اهمیت این طرح و کاربرد نتایج آن گفت: یافته‌های این مطالعه، اطلاعاتی را جهت طراحی مداخلات خانواده محور با هدف ارتقاء کیفیت زندگی کودکان و نوجوانان ایرانی فراهم می‌کند که می تواند در سیاست‌گذاری‌های امور سلامت با هدف افزایش کیفیت زندگی در بعد روانی که یکی از ابعاد اصلی سلامت به حساب می‌آید در نظر گرفته شود.
