دلیل اصرار فدراسیون به برگزاری بازی لبنان در خارج از پایتخت چه بود؟
در حالی‌که برگزاری مسابقه‌ی ایران-لبنان در ورزشگاه مدرن امام رضا (ع) مشهد مورد استقبال بسیاری از علاقه‌مندان فوتبال قرار گرفت، به وجود آمدن برخی از اتفاقات نسبتاً قابل پیش‌بینی، مسابقه‌ی پایانی ملی‌پوشان در رقابت‌های جام جهانی را با نکاتی سوال برانگیز مواجه کرد.
ماجرا به حضور زنان علاقمند در ورزشگاه بر می‌گشت؛ مسئله‌ای که فوتبال ایران چند سال متمادی درگیر آن است و اگر چه توانسته با گرفتن مجوز‌های موقت در ۳ مقطع (بازی پرسپولیس-کاشیما، ایران-کامبوج و ایران-عراق) پذیرای زنان در ورزشگاه باشد، اما در اغلب اوقات هماهنگی برای این مسئله تبدیل به دردسر بزرگ اداره‌کنندگان فوتبال ایران شده است.
در این شرایط و در حالی‌که بهانه‌ی کرونا با توجه به تغییر شرایط این بیماری در سراسر جهان دیگر قابل استفاده نیست، بعد از چند روز ابهام در نهایت مقرر شد مسابقه‌ی ایران-لبنان در حضور تماشاگران و با حضور گزینشی طرفداران زن با توجه به نظارت فیفا و لزوم انجام مقررات لازم برگزار بشود.
در ابتدا و طبق انتظار، سایت بلیط فروشی اختلالاتی داشت و پس از آن، به تعداد ۸ هزار بلیط به فروش رفت. کمی قبل‌تر حسین بادامکی که ریاست هیات فوتبال مشهد را برعهده دارد گفته بود که در این مسابقه تماشاگران زن در استادیوم حضور پیدا می‌کنند، اما از فدراسیون هیچکس حاضر نبود این خبر را به صورت رسمی اعلام کند و حسن کامرانی‌فر دبیر کل فدراسیون هم در هتل تیم ملی از خبرنگاران می‌خواست این مسئله را مدیریت کنند.
صبح سه‌شنبه (روز بازی) نیز خبرهای ضد و نقیضی در این‌باره به گوش رسید و با حضور زنان بلیط به دست در اطراف ورزشگاه امام رضا (ع) مشخص شد که اولین گام‌ها برای حضور زنان در ورزشگاه انجام شده است؛ با این‌حال و در کمال تعجب، با وجود فروش بلیط از روی کارت ملی، این زنان علاقه‌مند حق ورود به ورزشگاه را پیدا نکرده و در بیرون از استادیوم سرگردان شدند، حتی آن‌هایی که به همراه همسرشان برای تماشای بازی به ورزشگاه امام رضا (ع) آمده بودند.
در گزارش میدانی خبرنگاران از اطراف ورزشگاه این‌طور به نظر می‌رسید که با گذشت زمان بازی، این مسئله رفع و رجوع خواهد شد، اما رایزنی‌های برای حل این مسئله به نتیجه نرسید. این داستان البته چندان هم غیرقابل پیش‌بینی نبود چرا که در مورد حضور زنان در ورزشگاه در کل حساسیت بسیار خاصی وجود دارد و میزبان این بازی هم شهر مقدس مشهد بود.
در شرایطی که از طریق سامانه بلیط فروشی ۸ هزار بلیط به فروش رسیده بود، در ورزشگاه امام رضا (ع) جمعیتی بالغ بر ۱۷ هزار تماشاگر حضور داشتند و نزدیک به ۷۰ درصد ظرفیت ورزشگاه با حضور علاقه‌مندان به تیم ملی پر شده بود. (جالب آن‌که فدراسیون فوتبال میزان تماشاگر این مسابقه را پیش از شروع مسابقه به فیفا ۸ هزار نفر گزارش کرده بود.).
اما درحالیکه خبرنگاران از داخل برای رفع و رجوع این مسئله لحظه شماری می‌کردند تا سوت پایان بازی هم خبری از باز شدن در ورزشگاه به روی زنان نبود تا در نهایت این مسابقه با حضور بیش از ۱۵ هزار تماشاگر مرد با نتیجه‌ی با ۲-۰ به سود ایران به پایان برسد.
پس از این بود که اخبار، گزارشات و تصاویری از اطراف ورزشگاه منتشر شد که ظاهراً در پی اصرار به حضور در ورزشگاه، برخوردی هم از سوی برخی ماموران صورت گرفته که این مسئله با انتقاد بسیاری در فضای مجازی مواجه شده است؛ اما نکته اینجاست که با توجه به قابل پیش‌بینی بودن این مسئله، و در غیاب تضامین لازم چه اصراری به این مصوبه وجود داشته؟
در این بین شایعاتی وجود دارد مبنی بر این‌که میزبان کلیه هزینه‌های این بازی را متقبل شده و با توجه به شرایط مالی فدراسیون، آن‌ها مجاب به انجام این کار شوند، اما در شرایطی که ظاهراً این قول به آن‌ها داده شده بوده که در نهایت مجوز حضور زنان گرفته خواهد شد یا بازی بدون حضور تماشاگر برگزار می‌شود، هیچ یک از این دو اتفاق رخ نداد تا حالا موضوع تماشاگران بازی ایران-لبنان به سرعت مدنظر فیفا قرار بگیرد که در اساسنامه‌اش روی این موضوع حساسیت خاصی دارد.
این‌طور به نظر می‌رسد که احسان اصولی سخنگوی فدراسیون فوتبال و رئیس هیات فوتبال خراسان رضوی بیشترین نقش را در این میزبانی داشته تا به هر نحو ممکن بازی در ورزشگاه آزادی برگزار نشود؛ از انگیزه‌های او و میزان اصرارش بر این مسئله باخبر نیستیم، اما آنچه رخ داد ممکن است برای فوتبال ایران مخاطره‌آمیز باشد. همان‌طور که محمدحسین میثاقی که در ورزشگاه امام رضا (ع) حضور داشت، در پایان بازی و بر روی آنتن زنده تلویزیون درباره‌ی تجربه‌ی میزبانی و اتفاقاتی که در خلال بازی رخ داده بود، انتقاد‌هایی از مسئولان برگزاری کرد.
