پیر شدن موش‌های جوان پس از تزریق خون موش‌های پیر!
دانشمندان سراسر جهان به دنبال راه‌هایی برای به تاخیر انداختن یا حتی جلوگیری از پیری هستند. این تلاش‌ها تاکنون با پیشرفت بزرگی همراه نبوده است که یکی از دلایل آن می‌تواند در وهله اول اطلاعات کم ما در مورد پیری باشد. بنابراین محققان بر روی اینکه چه چیزی باعث پیری ما می‌شود تمرکز کرده‌اند تا فرآیندهایی را که روزی می‌توان از آنها برای جلوگیری از پیری استفاده کرد را درک کنند.
آیا می‌توان موش‌های جوان را پیر کرد؟
به گزارش آی‌ای، در سال ۲۰۰۵، گروهی از محققان دانشگاه کالیفرنیا موش‌هایی ایجاد کردند که یکی پیر و دیگری جوان بود و هر دو اندام‌ها و خون یکسان داشتند. در طول آزمایش، موش‌های مسن‌تر نشانه‌هایی از معکوس شدن پیری نشان دادند. در آزمایشی که اخیرا انجام شده است، محققان می‌خواستند بدانند که آیا عکس این قضیه نیز رخ می‌دهد یا خیر.
برای آزمایش اینکه آیا می‌توان موش‌های جوان را مسن‌تر کرد، آنها خون یک موش پیر را به موش‌های جوان تزریق کردند. تمام موش‌هایی که خون دریافت کردند سه ماهه بودند، در حالی که موش‌های پیر بین ۲۲ تا ۲۴ ماه سن داشتند. پس از گذشت هفت روز از تزریق، موش‌ها از نظر استقامت فیزیکی روی تردمیل مورد آزمایش قرار گرفتند.
برای تعیین تأثیر تزریق، از یک گروه کنترل استفاده شد که در آن موش‌ها از یک موش جوان‌تر خون دریافت کردند و عملکرد آنها را نیز با تردمیل مقایسه کردند.
پژوهشگران به چه نتیجه‌ای رسیدند؟
محققان دریافتند موش‌هایی که خون موش‌های پیر را دریافت کرده بودند سریع‌تر خسته می‌شوند و مسافت‌های کوتاه‌تری را روی تردمیل می‌دوند. محققان برای بررسی علت کاهش استقامت بدنی، نمونه‌های خون موش‌ها را آزمایش کردند و دریافتند که موش‌هایی که خون موش‌های پیر را دریافت کرده بودند، نشانگرهایی از آسیب کلیوی و پیری کبد دارند.
در مقابل، وقتی به موش‌های مسن‌تر خون موش‌های جوان‌تر داده شد، لیپیدها و فیبروز به همراه خستگی در آنها کاهش یافت، در حالی که استقامت عضلانی در آنها افزایش یافت. بنابراین، محققان فرض می‌کنند که سلول‌های موش‌های مسن‌تر یک فنوتیپ ترشحی مرتبط با پیری(SASP) را آزاد می‌کنند که باعث افزایش ضعف عضلانی، از دست دادن استقامت و آسیب بافتی می‌شود که همه از نشانه‌های پیری است.
همچنین این احتمال وجود دارد که سلول‌های مسن‌تر در خون، که تولید مثل آنها متوقف شده است اما از بدن پاک نشده‌اند، به طور بالقوه بر سلول‌های فرد جوان‌تر تأثیر بگذارند و باعث شوند طوری رفتار کنند که انگار پیرتر هستند، در حالی که واقعاً اینطور نبوده‌اند.
برای مقایسه این نتایج در سلول‌های انسانی، محققان سلول‌های کلیه انسان را در پلاسمای افراد ۶۰ تا ۷۰ ساله قرار دادند. در مدت شش روز پس از این قرار دادن، محققان چندین نشانگر زیستی پیری را یافتند، که در آزمایش پلاسمای افراد بین ۲۰ تا ۳۰ سال وجود نداشتند.
بنابراین، محققان به این نتیجه رسیدند که عوامل تنظیمی مانند "SASP" می‌تواند به عنوان یک استراتژی درمانی برای هدف قرار دادن طول عمر در افراد مورد استفاده قرار گیرد.
این تحقیق در مجله "Nature Metabolism" منتشر شده است.
