چرا ۵ سال پیش که دولت روحانی، بدنبال تعیین مکان برای تجمعات اعتراضی بود، قوه قضاییه مخالفت کرد؟
محسن حاجی میرزایی وزیر پیشین آموزش و پرورش در روزنامه اطلاعات نوشت: در سال۹۶ و پس از اعتراضاتی که رمزگشایی از دلائل بروز آن بسیار ضروری است، در دولت به سازوکار‌هایی اندیشیده شد که مجالی برای شنیدن جامعه و صدای مردم را فراهم آورد.
در این راستا مکان‌هایی در تهران و سایر شهر‌ها تعیین شد و امید بود این گام ابتدایی به تدریج زمینه اجرای اصل ۲۷ قانون اساسی و به رسمیت شناختن حق اعتراض مردم شود. اما دیوان عدالت این مصوبه را به دلیل اینکه محل‌های اعتراض محدود به چند نقطه شده بود، مغایر قانون اساسی ارزیابی کرد؛ در نتیجه ابطال و صورت مسأله پاک شد و این تلاش به نتیجه نرسید.
این روز‌ها که کشور در شرائط دشوار و پیچیده‌ای قرار گرفته و خون‌هایی به زمین ریخته شده است، درباره ریشه‌ها و زمینه‌های بروز و گسترش آن بسیار صحبت می‌شود، اما بی‌تردید و بدون آنکه بخواهیم نقش نارضایتی‌های انباشته را نفی کنیم، تعلل در پیش‌بینی سازوکار و اجرای این اصل ضروری قانون اساسی که تضمین کننده سلامت نظام و پیوند مناسب حکومت با شهروندان است، می‌تواند از زمینه‌های تأثیرگذار بر نارضایتی باشد؛ ظرفیتی که می‌توانست از انباشت نارضایتی‌ها پیشگیری کرده و مجالی برای تعدیل سیاست‌ها فراهم کند.
به وضعیتی می‌اندیشم که مردم به سهولت می‌توانند نظرات خود را بیان کنند، این نظرات مورد گفتگو قرار گیرند و زمینه‌های تفاهم بیشتر فراهم شود. بدیهی است در چنین شرایطی به هیچ‌وجه زمینه‌ها و ضرورت انعکاس خیابانی نظرات ایجاد نمی‌شد و حکومت نیز درک واقع‌بینانه‌تری از نظرات مردمی که منافع و خواست آنان را نمایندگی می‌کند، پیدا می‌کرد.
باید بپذیریم که ما سازوکار‌های معتبری را برای شنیدن صدای مردم ایجاد نکردیم و نهاد نمایندگی نیز با دایره محدود تأیید صلاحیت‌ها با مشکلاتی روبروست؛ اما به نظر می‌رسد علیرغم همه زخم‌هایی که ایجاد شده‌اند، همچنان راه برون‌رفت از این وضعیت، آمادگی صادقانه حکومت برای شنیدن صدای مردم و اعتنا به آن است و برای تحقق چنین وضعیتی قوای سه‌گانه مسئولیت دارند تا هر چه سریع‌تر برای شنیدن صدای مردم سازوکاری مناسب تعیین کنند. باید باور کنیم که تک‌صدایی با ویژگی‌های جامعه انسانی که سرشار از دانش، تجربه و سلائق متنوع است، سازگار نیست. وحدت، ساختنی است و وحدت حقیقی در پرتو شکل‌گیری فهم مشترک نسبت به مسائل و راه حل‌ها ایجاد می‌شود. جستجوی وحدت از مسیر‌هایی که در آن شنیدن صدای مردم و گفتگو پیرامون آن جایی ندارد، واقع‌بینانه نیست.
زمانی‌که برای شنیدن آماده می‌شویم ظرفیت‌های حکمرانی توسعه و خطا‌ها کاهش می‌یابد، بلوغ و انسجام اجتماعی افزایش پیدا می‌کند و شفافیت، مسئولیت‌پذیری و سلامت اقتصادی نیز میسرتر می‌شود. شنیدن را فرصت بی‌نظیر بهبود تلقی کرده و اشتیاق واقعی خود را صمیمانه ابراز کنیم.
