«قلمکاری» به معنای نقش زدن روی پارچه از اوایل قرن هفتم قمری در ایران متدوال شد و در دورۀ شاه عباس صفوی به اوج خود رسید و تا دورۀ قاجار هچنان در اوج بود، به گونهای که بیشتر لباسهای مردانه و زنانه از پارچههای قلمکار تولید میشدند. پارچۀ مورد استفادۀ آن عموما از جنس پنبه، کرباس و کتان بود که بهوسیله قلممو، قالب یا مهر روی آن نقوشی تصویر میشد و هنوز هم به همین روش طرحهایی مانند مینیاتور، گل و بوته اسلیمی، زنجیره کتیبه، جانوران اهلی و وحشی روی این پارچهها نقش میبندد. اکنون اصفهان را مرکز اصلی تولید قلمکار میدانند.
آفتابنیوز : آوازۀ این هنر تا آنجا پیش رفت که «پیترو دلاواله» سیاح ایتالیایی که در دوره شاه عباس صفوی به اصفهان سفر کرده بود در سفرنامهاش نوشت: «ایرانیان در باسمههای زرین و سیمین بر سطح کتان و بر تافته و اطلس ید طولایی دارند و به وسیله قالبهایی این کار را انجام میدهند. هر گونه شکل برگ و گل و تمثالی را روی این منسوجات نمایش میدهند و چنان خوب از عهده این فن بر میآیند که مصنوعاتشان بمانند زردوزی جلوه مینماید.»