کنعانی و شجاع برای تیم ملی بسیار کوچک هستند
بخش‌هایی از گفتگو با محمد نوری، درباره شکست ایران مقابل قطر و حذف از جام ملت‌های آسیا ۲۰۲۳ را می‌خوانید:
یک مربی هیچ‌وقت به ترکیب تیم برنده دست نمی‌زند. قلعه‌نویی مربی موفقی است، اما چطور ممکن است که ترکیب برنده بازی با ژاپنِ قدرتمند را تغییر دهید و سپس در یک بازی مهم و مقابل یک تیم جوان بازیکنان مسن و بی‌انگیزه را به کار بگیرید؟
طارمی علنا کاری نکرد و اگر روی سکو‌ها می‌ماند برای تیم ملی بهتر بود. طارمی اگر ستاره است برای باشگاهش ستاره است نه برای تیم ملی.
قبلا هم گفته بودم که دفاع ایران آسیب‌پذیر است. کنعانی و شجاع استاندارد نیستند و برای تیم ملی بسیار کوچک هستند؛ هر ۳ گل ما روی اشتباه این ۲ بزرگوار صورت گرفت. اگر وقت می‌گذاشتند و ۲ مدافع مرکزی تاپ بین این همه استعداد در فوتبال ایران کشف می‌کردند این‌گونه مقابل قطری‌ها سرخورده نمی‌شدیم.
از عملکرد رضاییان راضی هستم، او در رفت‌وبرگشت‌ها موفق بود و اگر آن‌جا نبود معلوم نمی‌شد که شجاع چگونه از پس عفیف برمی‌آمد.
دفاع ایران در حد لیگ محلات هم نیست.
قلعه‌نویی مربی خوبی است، اما چگونه پیش خود فکر کرد که رضا اسدی و مغانلو به داد ایران خواهند رسید؟! در بازی‌های بین‌المللی پلن B شما سانتر و ضربه سر است، پس چرا پاسور تیم را بیرون می‌کشید؟ تیم قطر زمینی آسیب‌پذیرتر بود.
این اعتقادات مربی است و خودش هم جوابگو است، اما اینکه ۲ بازیکن مستعد به نام محبی و قایدی را با اینکه مقابل ژاپن از جان مایه گذاشتند و بازیکنان موثری بودند در ترکیب نگذاری، جای تعجب دارد.
از امید ابراهیمی تشکر می‌کنم که هم به خودش احترام گذاشت و هم به هواداران؛ بابت این همه سال تلاش برای تیم ملی از او تشکر می‌کنم. بهتر است خیلی از بازیکنان دیگر به ابراهیمی نگاه کنند؛ شجاع، کنعانی، حاج‌صفی و یا حتی طارمی دیگر به درد بازی ملی نمی‌خورند و پا به سن گذاشته‌اند و به نفع خودشان است که از تیم ملی خداحافظی کنند. سردار آزمون، جهانبخش و قدوس یک جام جهانی دیگر راه دارند.
صیادمنش، قایدی، محبی، حسین‌زاده، یاسین سلمانی و ... آینده فوتبال ایران هستند و از الان باید به آن‌ها بها داد و با چارچوب رقابت بین‌المللی آشنا شوند. بزرگ‌تر‌ها سریعا این سایه را بردارند.
{ماندن قلعه‌نویی تا جام‌جهانی ۲۰۲۶} خودش باید تصمیم بگیرد و یک نگاهی به آمار بیاندازد و ببیند این وضعیت به نفع اوست یا خیر. اگر بخواهیم از تیم ملی انتقاد کنیم دوباره به ما برچسب دشمن می‌زنند. ایران با خارج شدن ژاپن، کره، استرالیا و عربستان که از مدعیان جام بودند راه همواری برای قهرمانی بعد از نیم قرن داشت که به آسانی آن را از دست داد. به نظرم این تیم مستحق هیچ‌گونه پاداشی نیست، چون با غرور کاذب با احساسات مردم ایران بازی کردند. من جای قلعه‌نویی بودم می‌رفتم، زیرا براساس آمار نمره خوبی در این مدت کسب نکرده است.
