دایی، مایلی، کریمی، قلعه نویی و... ندارد/ همه رستم‌دستانید اما برای جیب‌تان

همه مدام از اخلاق در ورزش می‌گویند اما در عمل فقط برای خودشان اخلاقی می‌شوند. جایی که منافع داشته باشند. این خودشانند که بی اخلاقی را مدام فریاد می کنند.

آفتاب‌‌نیوز :

آفتاب: حالا هر دو ژست قهرمان گرفته‌اند و طرفداران و منصوبان‌شان از آنها اسطوره ساخته اند. یکی حقش را ابتدا گرفته و حکم زندان برای تهمت های دیگری گرفته، کوتاه هم نیامده تا طرف دیگر راهی زندان شود، دیگری هم کم از او ندارد. هنوز هم حتی روی ادبیاتش استوار است و همان قدر تند سخن می گوید، حتی اگر درست بگوید، حرمت ها را نگه نمی دارد. اتهاماتی می زند که ثابت‌شان نمی تواند بکند، بعد به اصرار می ایستد تا حکم اجرا شود، اجازه مداخله و کدخدامنشی نمی دهد و کار به زندان می کشد.

دو طرف خود را برنده بازی می دانند و اتفاقی که نباید می افتد. حرمت استادی و شاگردی زیر پای شان له می شود. هر دو منیت را تا آخرین درجه خرج کردند و تابوی اخلاق پهلوانی را شکستند. البته این فقط علی دایی و مایلی نیستند که در فوتبال مان اخلاق پهلوانی را به افسانه بدل کرده‌اند که این آفت ورزش ماست. ورزشی که متولی‌اش بر عزیزترین مربی ورزش ملی ایران غضب می کند چون در برنامه‌ای زنده گفته، من اصلا این دوست خوب‌مان را نمی‌شناختم که در کشتی به او باخته باشم!

در فوتبال‌مان یک روز دایی و مایلی فردایش مجیدی و قلعه نویی، روز بعدش کریمی و دایی، فردای بعد از آن روشن و قلعه نویی و هی این تکرار به هم‌پریدن‌ها، از دادکان تا مجیدی، بدون توقف حرف‌های درشت. یکی آن یکی را شاه سلطان حسین می خواند و دیگری از مشاوره‌های پامنقلی می‌گوید. خطی هم برای پایان لگدمال کردن اخلاق نیست. همه خود را اسطوره می دانند و ناراحت می شوند از شنیدن گل باریک‌تر.

همه پهلوانند و اصلا جهان پهلوان؟ همه نام های شان تنه به رستم و تختی و پوریای ولی می زند اما فریاد واویلای شان فقط جایی به آسمان می رسد که منافع شان در خطر باشد. آنها که دوره ای موتورگازی رویای شان بود حالا اگر خشی به رنگ پورشه های شان بیفتد علم مردمداری بر می دارند. از ریش می گویند و از ریشه. از تخته کردن در فوتبال می گویند. از فساد ، فسق و فجور. از تاراج بیت المال می گویند و به هم می پرند. از رئیس جمهور تا دربان وزارت ورزش را به چهارمیخ می کشند . می تازند که همه قهرمانان ملی اند و دردشان درد نان مردم.

همه خود را بالاتر از تختی می دانند که شانه خم نمی کنند، دستی نمی بوسند و دست‌شان توان ندارد که قابی در آن جای گیرد. همه رستم‌دستانند اما برای جیب‌شان. فریادشان از سر منیت است و این خودخواهی شان اخلاق را سلاخی کرده. فرقی هم بین شان نیست چه مدیر باشند، چه مربی و چه بازیکن. فقط ژستشان زیباست. ادای شان، ادای مردم‌دوستی است و در عمل تنها و تنها خود می بینند که حاصلش حال امروز ورزش مان است.

منبع: خبرآنلاین

گزارش خطا

لینک کوتاه: https://aftabnews.ir/0018Ui