اختلافنظر کشورهای عربی درباره گروه‌های تروریستی
انگیزه جهان عرب برای تشکیل ارتش متحد چیست؟
در اواخر ماه مارس، زمانی که اتحادیه عرب اعلام کرد قصد دارد یک ارتش عربی تاسیس کند، ناظران از این تصمیم متعجب شدند. عدم اتحاد و نبود سابق درخشان در زمینه تشکیل یک ارتش متحد عربی، دو عاملی بود که سبب می‌شد برخی بگویند این ادعا یکی دیگر از حرف‌های بی‌اعتبار و اساس دیگر است.
آفتاب‌‌نیوز :
سرویس بین‌الملل- حکومت‌های عربی هنوز اصرار به تاسیس ارتش متحد عربی دارند. در 22 آوریل، روسای ارتش کشورهای عربی در قاهره با یکدیگر ملاقات کردند تا در مورد رسمی‌‌سازی دقیق این پیشنهاد اقداماتی از جمله بودجه‌‌بندی و ایجاد قوانین را پیگیری کنند. حدود سه ماه طول کشیده بود تا طرحهای آنها توسط روسای دولت‌های عربی به تصویب برسد.
به گزارش «آفتاب» به نقل از نیویورک تایمز، علیرغم اینکه این برنامه بسیار بلند پروازانه است و مشکلات متعددی که در راه تاسیس آن وجود دارد، و هر لحظه میتواند آن را از ریل خارج کند، کشورهای عرب مصمم هستند تا مشکلات موجود را برطرف کنند و راه رسیدن به هدف خود را هموار کنند.
اگر چنین نیرویی به سرعت به وجود بیاید، حتی اگر بتواند تحت شرایط محدودی اعزام نیرو کند، این امر ممکن است به تغییر شکل چشم‌انداز منطقه‌ای منجر شود و باید به دنبال آن روابط بین ملت‌های عرب را از نو دوباره تعریف کرد.
نشانه‌ای موثق از چشم‌انداز نیروی هوائی و سلاح‌های با تکنولوژی بالا دولت‌های حومه خلیج فارس، وجود دارد که به‌خوبی نشان می‌دهد در راستای تامین منافع جهان عرب است. اما این تلاش‌ها در جهت تقویت بنیه نظامی اعراب، در نخستین گام خود پاسخی است به تحولات اخیر منطقه.
رشد گروه تروریستی داعش، شاید در راس تهدیدهایی باشد که جهان عرب با آن دست و پنجه نرم میکند. افزایش دامنه نفوذ ایران در جهان عرب از دو طریق، نخست از طریق مشتریان جهان عرب و دوم از طریق درگاه‌های عراق، سوریه، یمن و حتی در میان سنی‌های دولت‌های عرب، مسئله دیگری است که دولت‌های عربی را بر آن داشته تا از خود در مقابل بحرانی که گرفتارش شده‌اند، حفاظت کنند.
دولت‌های عربی ظاهرا به این نتیجه رسیده‌اند که باید با چالش‌های خود، از جمله افراطیون روبه‌رو شوند. قوای متحد عرب هم‌اینک توسط عربستان سعودی با اشغال یمن و حضور مصر در لیبی و صحرای سینا به‌نوعی شکل گرفته است.
انگیزه ناگهانی برای ایجاد یک ارتش متحد عرب به زمانی بازمی‌گردد که در سال 1920، پادشاهی سوریه توسط ارتش فرانسه مغلوب شد. عقیده نیروی متحد عربی از این قرار شکل گرفته که امور مالی تاسیس این نیرو با کشورهای ثروتمند حاشیه خلیج فارس باشد و نیروی انسانی آن توسط مصر، اردن و مراکش تامین شود. این واکنشی به سرخوردگی سنتی اعراب است که بیشتر آنها از درآمد نفتی محروم هستند (البته به استثنای عراق).
درخواست مطرح شده از قرار معلوم به این صورت است که تسلیحات «های‌تک» و جنگنده‌های پیشرفته کشورهای حاشیه خلیج‌فارس با پیاده نظام مصر و نیروهای ویژه اردن ادغام شوند تا از منافع کشورهای عربی حمایت کنند. اما باید اذعان کرد که این طرح، در واقع در واکنش به تحولات اخیر خاورمیانه شکل گرفته است.
آسوشیتدپرس گزارش داده بود که در ماه نوامبر دو دولت یاد شده، به همراه کویت و امارات متحده عربی در مورد تاسیس این نیرو با هم رایزنی کردهاند. هر دو دولت مستقر در ریاض و قاهره از اینکه کشورهای عربی بیش از پیش نیازمند واشنگتن باشند انتقاد کرده بودند و خواستار حرکت کشورهای عربی به سمت و سویی بودند که نیازی به حفاظت آمریکا نداشته باشند. با این حال اشتون کارتر، وزیر دفاع ایالات‌متحده از این طرح با عنوان یک طرح خوب یاد کرده است. سامح شکری، وزیر امور خارجه مصر نیز اعلام کرد این نیرو عملیات‌های سریع و موثر را با اجازه حکومت ملی مربوطه به عهده خواهد گرفت.
مصر و کشورهای عربی نزدیک به یک سال است که سعی می‌کنند بر مشکلات موجود غلبه کنند تا این ارتش متحد شکل بگیرد. تمرین‌های نظامی در مرز عراق و عربستان و حضور هوایی و دریایی این دو در کشور یمن بر این اساس تحلیل می‌شود.
بدتر اینکه، کشورهای عربی در مورد مباحث بسیاری با هم اختلافنظر دارند و همین موضوع بر میزان کارکرد موثر این ارتش تاثیر بسزایی برجا خواهد گذاشت. مصر و عربستان سعودی در مورد سوریه حتی یک دیدگاه مشترک ندارند. عمان و قطر در مورد ایران اختلافات چشمگیری با هم دارند و قطر نیز نگاه متفاوتی با کشورهای شورای همکاری خلیج فارس نسبت به اخوان المسلمین دارد.
کشورهای عربی هنوز در مورد اینکه چه گروهی را تروریست بدانند با هم اختلافنظر دارند، در حالی که مصر و عربستان سعودی اخوان المسلمین را گروه تروریستی می‌دانند، اما قطر با این گروه سر سازش دارد. کشورهای عربی نه تنها نخواهند توانست این تفاوت‌‌های سیاسی را کمتر کنند، بلکه توانایی اعتمادسازی را هم در میان سایر کشورهای عربی ندارند. برای مثال عراق، کشوری با اکثریت شیعه که رابطه نزدیکی با ایران دارد، با طرح ایجاد یک ارتش متحد عربی مخالف است، زیرا ترس آن را دارد که این ارتش با غلبه کشورهای عضو همراه شود و به اختلافات منطقه‌ای بیش از پیش دامن بزند.
برای تاسیس این ارتش، کشورهای عربی باید تغییرات گسترده‌ای را مدنظر قرار دهند. در غیر این صورت کشورهای عربی نمی‌توانند با ترکیب متناقض دست به همکاری‌های مشترک بزنند. نه می‌توان از کلمه «مشترک»، به دلیل تفاوت‌هایشان در بین اعضا استفاده کرد و نه کلمه «عرب» میتواند توصیف‌کننده غیرعرب‌هایی مثل ترکیه و پاکستان و سایر سربازان غیر عرب‌زبان باشد. حتی کاربرد کلمه «نیرو» هم به‌دلیل ناکار‌‌آمدی نمی‌تواند موثر واقع شود.
کشورهای عربی حتی اگر نتوانند به فوریت این ارتش مشترک را ایجاد کنند، در هر حال، این حقیقت وجود دارد که راهبردهای سیاسی این کشورها با هم به شدت متفاوت و متناقض است. آنها به خاورمیانه پس از آمریکا می‌اندیشند و قصد دارند ارتشی را تاسیس کنند تا از منافع آنها حمایت کند.
چندین تحلیلگر عرب می‌گویند هیچ جایگزینی برای این طرح وجود ندارد و آنها ناگزیر از تاسیس ارتش عربی هستند. شماری از اعضای اتحادیه عرب برای برقراری آن به شدت تقلا می‌کنند. اما باید دید که آیا آنها می توانند به نقطه مشترکی برای تشکیل یک ارتش نظامی متحد، برسند یا خیر.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه خبرهای مرتبط
انتشار یافته: ۷
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید
آمریکا امروز از پهباد ونیروی هوایی خود علیه دشمن استاده میکند و اتحاد های نظامی منطقه ای زیر نظر و مشاوره وتوصیه خود تاسیس میکندو الا عرب ها هیچ وقت بخودی خود اتحادی نداشتهاند مگر آمریکا وانگلیس آنها را اداره وسر پرستس کرده باشند.
درمرکز آفریقا اتحاد نظامی چاد، کامرون،نیجر و نیجریه تحت نظارت همین کشورهای استعمارگرست،در شرق آفریقا در سومالی هم اتحاد تعدادی کشورهای آفریقایی را میسر کردهاند
در خاورمیانه هم تمیل به تشکیل ارتشی تحت نفوذ وسلطه خود دارند که هدف هایشان ر دنبال کند واین ارتش عربی خواهد بود ویا گسترده تر سنی.
مدل پیگری منافع و دست اندازی تغییر کرده واین سیستم ایروزها رایج گردیده چون خسارات جانی در انظار اروپایی وآمریکایی قابل بخشش نیست.
ضربالمثلی هست که بهترین طرحهای نظامی بعد از اولین شلیک دوام نمیآورند. احتمال اتفاقاتی که کار را به جایی برساند که دیگر ایران زیاد برتری نداشته باشد، بالاست. از اینرو بهتر است اینهایی که در ایران در این مدت ماجراجویی کردهاند، ...کار را به دست کاردانهایی مثل وزارت خارجه بدهند که اشراف و آگاهی بیشتری دارند به خطری که در آخر این راه نهفته است. وگرنه واقعا میتواند فاجعهای نصیب مردم ایران بشود.
)