در دهکده «کوکائین» در پرو چه می گذرد؟/تصاویر

یک سرباز، یک مجری رادیوی محلی و یک رهبر کوکائین نظرات شان را درباره زندگی در منطقه اصلی تولید کوکائین در پرو در گفت و گو با شبکه خبری «الجزیره» مطرح کردند.

آفتاب‌‌نیوز :

سرویس بین الملل-منطقه VRAEM در پرو دهکده ای است که در میان سه رودخانه Apurimac، Ene و Mantaro واقع شده است و اکنون تبدیل به منطقه ای بی قانون شده و جولانگاه تبهکاران مواد مخدر است.

پرو آنان را تروریست های مواد مخدر می خواند. بخشی از این ادعا جنبه ای از حقیقت را در خود دارد چرا که حدود ۷۰ درصد از کوکائین پرو در این منطقه تولید می شود. این منطقه خانه اخرین بازماندگان گروه «راه درخشان» یک گروه مسلح مائوئیست است که در فاصله سال های ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۰ میلادی علیه دولت پرو مشغول نبرد بودند. امروز تخمین زده می شود که در حدود ۳۰۰ نفر از اعضای این گروه در آن منطقه باقی مانده اند.

الجزیره اشاره می کند که برای بیش از ۴۰۰ هزار نفر مردمی که در آن منطقه زندگی می کنند داستان و مسئله اصلی مبارزه برای بقا و برای دسترسی به نیازهای اساسی مانند آموزش، انرژی،جاده های اسفالت و اب بهداشتی و اشامیدنی است که هنوز براورده نشده است.

این در حالی است که یک سرباز ۲۰ ساله درباره این موضوع می گوید:«هر مردی با هر سن و سالی در VRAEM در تجارت مواد مخدر نفش دارد. همه اینجا فقیر هستند ولی تولید کوکائین به آنان فرصت زندگی را می دهد. من زمانی که ۱۶ ساله بوم با دوچرخه شروع به کار کردم و به تدریج احترام کسب کردم. در ابتدا در یک ازمایشگاه مخفی تولید کوکائین کار می کردم و در حمل کیسه ها کمک می رساندم کیسه هایی که انباشه از مواد شیمیایی برای استخراج الکالوئیدهای کوکا بودند. قانون نانوشته این بود که نباید به هیچ کسی اعتماد کرد به خصوص بیرون از دهکده.

بسیاری در جریان تجارت مواد کشته شدند و یا به زندان رفتند. من تصمیم گرفتم در ۱۸ سالگی به ارتش بپیوندم در آن جا فرصت یک زندگی حرفه ای و مراقبت از خانواده ام را پیدا می کردم. این کار راحتی برایم نبود من از جای مخوفی می امدم و در ابتدا افسران فکر می کردند من جاسوس نفوذی گروه راه درخشان هستم. به طور مداوم دستگاه های اطلاعاتی از من سوال می پرسیدند.

پس از آن خودم را به عنوان سرباز ثابت کردم. من برای تعطیلات و مرخصی به دهکده باز می گردم خانواده ام نمی خواهند از آنجا خارج شوند. کشاورزان تولید کننده برگ کوکا می ترسند که زمین های شان را تخریب کنند. من ارزو می کنم راه دیگری برای پول درآوردن در آنجا وجود داشته باشد شاید از طریق صنعتی سازی کشت کوکا برای مصارف دیگری چون تهیه چای بتوان این کار را انجام داد. در دو هفته اخیر دودهای بلند شده ای را در دهکده می بینم پلیس برخی از ازمایشگاه های ساخت کوکائین را کشف کرده و آن ها را منفجر کند».

«رومولو لوایزا» ۴۰ ساله مجری برنامه های رادیویی است. او می گوید که در نوجوانی در تعطیلات از زمین های کوکا پدرش بازدید می کرده است. او می گوید در آن زمان جنگ داخلی راه درخشان و نیروهای دولتی در جریان بود و آن دهکده جای خطرناکی محسوب می شد. می گوید از ده سال پیش تاکنون برنامه رادیویی ای دارد که درباره مسائل کشاورزان محلی در آن صحبت می کند.

وی می گوید:«رییس جمهوری جدید پرو می گوید که می خواهد همه چیز را تعییر دهد کشت کوکائین را متوقف کرده و یک بازار جایگزین قوی را به ارمغان اورد. ما خسته شده ایم و این نوع وعده ها را قبلا نیز شنیده ایم. واقعیت آن است که در دولت قبلی نیز برنام های مشابهی انجام شد اما بیش تر پول به جیب واسطه های حریص رفت و سودی به کشاورزان نرسید. دولت می خواست کشت کوکا را با کاکائو جایگزین کند اما واقعیت آن بود که کاکائو تنها یک بار در سال برداشت می شود اما کوکا را می توان تا چهار بار در یک سال نیز برداشت کرد.

تنها موضوعی که می تواند بازار کوکا را تغییر دهد آن است که مواد مخدر مصنوعی در غرب جایگزین کوکائین شود. دولت از تغییرات بزرگ سخن می گوید اما از ایجاد تغییرات واقعی می ترسد. ریشه کن کردن تولید برگ کوکا اقتصاد رو را نابود می کند. در آن زمان کشاورزان قیام می کنند و آماده فدا کردن جان شان خواهند بود. در فاصله دهه ۹۰ تا سال ۲۰۰۰ میلادی بیش از پنج هزار قبضه اسلحه دولت فوجیموری به شبه نظامیان برای دفاع از خود در برابر گروه راه درخشان داده شد این اسلحه ها هنوز بازگردانده نشده اند و در دهکده وجود دارند.

«پائولینا پاریونا» ۳۴ ساله از انجمن زنان تولید کننده کوکا در سانتاروسا است. او می گوید:«پدر من در کنار شبه مظایمان برای دفاع از خود در برابر گروه راه درخشان ایستاد و در سال ۱۹۸۶ میلادی کشته شد. اعضای آن گروه به خانه ما آمدند و مادرم را کشتند. من با برادران و خواهرانم بزرگ شدم. ما فقر و درد و رنج زیادی را متحمل شدیم. حتی حاضر به فکر کردن درباره ان روزها نیز نیستم. امروز من مادری با چهار فرزند هستم و یکی از رهبران تولید کوکا در اینجا بوده ام.

تا اخرین نفس تا زمان مرگ برای حقوق کشاورزان کوکا مبارزه می کنم. این برگ های کوکا هستند که باعث می شوند مردم اینجا بتوانند مواد غذایی تهیه کنند و زندگی شان را بگذرانند. ما کشاورز هستیم نه قاچاقچی مواد مخدر. ما با کمال میل سایر محصولا زراعی را خواهیم کاشت مانند قهوه یا کاکائو اما متاسفانه این محصولات هیج سود مالی ای برای مان ندارند. بسیاری از زمین های این منطقه پوشیده از خاک رس قرمز هستند و با دشواری مناسب برای هر گیاه و کشت هر محصولی هستند اما برای کشت کوکا کاملا مناسب هستند».

او می گوید از دولت خواستار ایجاد سیستم عضویت قانونی کشاورزان کوکا است که از سال ۱۹۷۸ میلادی وضع شده بود. او می گوید کمتر از ۲۰ درصد از کشاورزان کوکا در این منطقه نام شان ثبت شده است. او می گوید خواستار نظام مشابه بولیوی است که در آن کاشت کوکا قانونی شده است.

وی در پایان می گوید کوکا خاصیت های دارویی و صنعتی زیادی دارد و نباید صرفا به چشم ماده ای مخدر به آن نگاه کرد.