دنيزلی پرسپوليس را به كجا می‌برد ؟
آفتاب‌‌نیوز : 
و مردی كه با این تیم زندگی می‌كند، این تیم را تمرین می‌دهد، با این تیم گل اول را می‌زند، سپس گل دوم را و آنگاه از یك تا چهار، پی‌درپی گل می‌خورد اگر قافیه باخته و سپر انداخته و تسلیم شده نیست، پس چیست؟
به نحوه بازی پرسپولیس-كه از هر جا توپ را می‌گرفت با یك پاس و یا با دو،سه پاس، آن را پشت دفاع حریف كم‌جانی به نام ابومسلم می‌انداخت-كاری نداریم. از مصطفی دنیزلی ایراد نمی‌گیریم كه بازی قشنگ و توپ مدارانه روزهای اولت كو. اما جای این سوِال مثل یك زخم عمیق جوش نخورده و قرمز شده، روی صورت دنیزلی و روی صورت پرسپولیس مشهود است و معلوم است:چرا نمی‌توانید روی پای خودتان بایستید؟ چرا عرضه دفاع از دستاوردتان را ندارید؟ اصل گوش دادن به لاطائلاتی از قبیل خبرچین داشتن و جاسوس داشتن و همدل نبودن- این آخری با اهمیتی كه دارد- نیستیم. مساله پرسپولیس را فقط فنی می‌بینیم. فقط حركتی و تاكتیكی می‌بینیم.
پرسپولیس، دفاع ندارد. پرسپولیس خوب دفاع نمی‌كند. پرسپولیس برای رفع این اشكال اساسی‌اش، خوب و درست چیده نمی‌شود. یعنی به صورتی كه بتوان بر اشكالات نفری خط دفاع پرسپولیس، یك كمی فائق آمد.
پرسپولیس بازیكن درجه ممتاز ندارد. در بعضی از پست‌ها، پرسپولیس بازیكن درجه اول هم ندارد ـ اما پرسپولیس با همین نفرات و با تمام نداشته‌هایش، دو گل به ابومسلم می‌زند، پس چرا قادر نیست همین بازی را ادامه بدهد. چرا قادر نیست این برتری را حفظ كند.دنیزلی برای این بازی -قبل از این باخت، ما به بازی‌گیر می‌دهیم و باخت را نتیجه و برآیند بازی می‌دانیم - چه تعریفی دارد. حتی چه توجیهی دارد؟پرسپولیسی كه یك روزی قادر به گرداندن توپ در تمام عرض و طول زمین بود، حالا گاه پاس سومش به پاس چهارم نمی‌رسد. چرا؟
پرسپولیس یكسری اصول بدوی فوتبال را فراموش كرده است. انگار این سرخ و سفیدپوشان ـ كه اینان هم حتماً روزی 200 هزار تومان حقوق می‌گیرند، تا این‌طوری بازی كنند-هنوز نفهمیده‌اند كه وقتی حریف روی دروازه آنها كرنر می‌زند یا ضربه آزادی را می‌فرستد، باید مثل پیراهنی به تن حریف چسبید. باید چنان فضا را تنگ كرد كه زدن توپ اول، جز در بالاترین نقطه - آن‌هم به لطف یك پرش بلند- ممكن نشود.اولین گلی كه <عرفان اولروم> زد، مقابل چشمان حیرت‌نزده و دهان‌های گشاد نشده، چند مجسمه وارد دروازه پرسپولیس شد؟
پرسپولیس باخت. امیر قلعه‌نویی بازی پرسپولیس را دید. از مردان مورد توجه تیم ملی، فقط پژمان نوری در زمین بود و او ثابت كرد كه تمام حق، با قلعه‌نویی بود كه هافبك دیگر ندو و دوباره تنبل و سربه‌هوای این تیم را، مقابل هامبورگ و اشتوتگارت و تیم ملی امارات در جمع ذخیره‌های درجه دوم هم قرار نداد.
پرسپولیس، البته هنوز در جدول و رده‌بندی خیلی فرو افتاده نیست، اما این تیم از نظر بازی و از نظر فوتبال، یك تیم افتاده است كه بلند كردنش، اگر هم ممكن باشد، دیگر كار مصطفی دنیزلی نیست.
پرسپولیس هفته شانزدهم از پرسپولیس هفته اول، چند قدمی عقب‌تر بود و از پرسپولیس هفته‌های سوم و چهارم تا هفته دهم و یازدهم فرسنگ‌ها فاصله گرفته است.تیمی كه بازی‌اش دوست و دشمن را خوشحال می‌كرد حالا دوست را شرمنده و دشمن را به تمسخر كردن وا می‌دارد.
دنیزلی، اگر فكر خودش نیست، به پرسپولیس فكر كند و اگر از خیال پرسپولیس خارج شده، احترام نام خود را از یاد نبرد.دنیزلی اگر بی‌خیال هر دو شده پس با C.N.N تركیه، دوباره قراردادی ببندد و این بار همه شب‌ها در <فوتبالیزم> مسایل ریز و درشت فوتبال را حلاجی كند.
منبع: جهان‌فوتبال
و مردی كه با این تیم زندگی می‌كند، این تیم را تمرین می‌دهد، با این تیم گل اول را می‌زند، سپس گل دوم را و آنگاه از یك تا چهار، پی‌درپی گل می‌خورد اگر قافیه باخته و سپر انداخته و تسلیم شده نیست، پس چیست؟ به نحوه بازی پرسپولیس-كه از هر جا توپ را می‌گرفت با یك پاس و یا با دو،سه پاس، آن را پشت دفاع حریف كم‌جانی به نام ابومسلم می‌انداخت-كاری نداریم. از مصطفی دنیزلی ایراد نمی‌گیریم كه بازی قشنگ و توپ مدارانه روزهای اولت كو. اما جای این سوِال مثل یك زخم عمیق جوش نخورده و قرمز شده، روی صورت دنیزلی و روی صورت پرسپولیس مشهود است و معلوم است:چرا نمی‌توانید روی پای خودتان بایستید؟ چرا عرضه دفاع از دستاوردتان را ندارید؟ اصل گوش دادن به لاطائلاتی از قبیل خبرچین داشتن و جاسوس داشتن و همدل نبودن- این آخری با اهمیتی كه دارد- نیستیم. مساله پرسپولیس را فقط فنی می‌بینیم. فقط حركتی و تاكتیكی می‌بینیم.
پرسپولیس، دفاع ندارد. پرسپولیس خوب دفاع نمی‌كند. پرسپولیس برای رفع این اشكال اساسی‌اش، خوب و درست چیده نمی‌شود. یعنی به صورتی كه بتوان بر اشكالات نفری خط دفاع پرسپولیس، یك كمی فائق آمد.
پرسپولیس بازیكن درجه ممتاز ندارد. در بعضی از پست‌ها، پرسپولیس بازیكن درجه اول هم ندارد ـ اما پرسپولیس با همین نفرات و با تمام نداشته‌هایش، دو گل به ابومسلم می‌زند، پس چرا قادر نیست همین بازی را ادامه بدهد. چرا قادر نیست این برتری را حفظ كند.دنیزلی برای این بازی -قبل از این باخت، ما به بازی‌گیر می‌دهیم و باخت را نتیجه و برآیند بازی می‌دانیم - چه تعریفی دارد. حتی چه توجیهی دارد؟پرسپولیسی كه یك روزی قادر به گرداندن توپ در تمام عرض و طول زمین بود، حالا گاه پاس سومش به پاس چهارم نمی‌رسد. چرا؟
پرسپولیس یكسری اصول بدوی فوتبال را فراموش كرده است. انگار این سرخ و سفیدپوشان ـ كه اینان هم حتماً روزی 200 هزار تومان حقوق می‌گیرند، تا این‌طوری بازی كنند-هنوز نفهمیده‌اند كه وقتی حریف روی دروازه آنها كرنر می‌زند یا ضربه آزادی را می‌فرستد، باید مثل پیراهنی به تن حریف چسبید. باید چنان فضا را تنگ كرد كه زدن توپ اول، جز در بالاترین نقطه - آن‌هم به لطف یك پرش بلند- ممكن نشود.اولین گلی كه <عرفان اولروم> زد، مقابل چشمان حیرت‌نزده و دهان‌های گشاد نشده، چند مجسمه وارد دروازه پرسپولیس شد؟
پرسپولیس باخت. امیر قلعه‌نویی بازی پرسپولیس را دید. از مردان مورد توجه تیم ملی، فقط پژمان نوری در زمین بود و او ثابت كرد كه تمام حق، با قلعه‌نویی بود كه هافبك دیگر ندو و دوباره تنبل و سربه‌هوای این تیم را، مقابل هامبورگ و اشتوتگارت و تیم ملی امارات در جمع ذخیره‌های درجه دوم هم قرار نداد.
پرسپولیس، البته هنوز در جدول و رده‌بندی خیلی فرو افتاده نیست، اما این تیم از نظر بازی و از نظر فوتبال، یك تیم افتاده است كه بلند كردنش، اگر هم ممكن باشد، دیگر كار مصطفی دنیزلی نیست.
پرسپولیس هفته شانزدهم از پرسپولیس هفته اول، چند قدمی عقب‌تر بود و از پرسپولیس هفته‌های سوم و چهارم تا هفته دهم و یازدهم فرسنگ‌ها فاصله گرفته است.تیمی كه بازی‌اش دوست و دشمن را خوشحال می‌كرد حالا دوست را شرمنده و دشمن را به تمسخر كردن وا می‌دارد.
دنیزلی، اگر فكر خودش نیست، به پرسپولیس فكر كند و اگر از خیال پرسپولیس خارج شده، احترام نام خود را از یاد نبرد.دنیزلی اگر بی‌خیال هر دو شده پس با C.N.N تركیه، دوباره قراردادی ببندد و این بار همه شب‌ها در <فوتبالیزم> مسایل ریز و درشت فوتبال را حلاجی كند.
منبع: جهان‌فوتبال
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید