راه‌های انتقال آبله میمون چیست؟
تا پایان روز شنبه ۲۱ ماه مه، ۹۲ مورد ابتلا و ۲۸ مورد مشکوک در ۱۲ کشور«نا آشنا» با این ویروس تایید شده است. اسرائیل و سوئیس در زمره آخرین کشورهایی هستند که مشاهده آبله میمون را تایید کرده اند.
وزارت بهداشت اسرائیل با تایید دومین مورد آبله میمون گفته یکی از این افراد به‌تازگی پس از سفر به یکی از کشورهای اروپای غربی در اتاق «ایزوله» یک بیمارستان تحت درمان قرار گرفته است. رسانه‌های اسرائیل از بحرانی نبودن وضعیت سلامت وی خبر داده اند که تنها ۲۷ سال دارد و خدمه یک کشتی باری است.
در همین حال جوبایدن، رئیس جمهوری آمریکا از کره‌جنوبی به افزایش موارد ابتلا به آبله میمون واکنش نشان داد. بایدن گفت که هنوز اطلاعات دقیقی در مورد این بیماری به‌دست او نرسیده ولی چیزی که مسلم است اینکه همه باید مراقب باشند. رئیس جمهور آمریکا گفت مطالعات در مورد اینکه چه واکسنی برای مقابله با این بیماری کارایی دارد در دست انجام است.
سازمان جهانی بهداشت در نظر دارد در پی بالا گرفتن نگرانی‌ها اطلاعات و توصیه‌های لازم را ظرف روزهای آینده در اختیار کشورهایی قراردهد که با موج تازه این بیماری مواجه شده‌اند.
سازمان جهانی بهداشت ارتباط انسان با انسان را مهمترین عامل انتقال این ویروس به‌ویژه افرادی که در تماس مستقیم و نزدیک با افراد دارای نشانه این بیماری هستند، دانسته و مهمترین راه جلوگیری از شیوع آن را «ایزوله کردن» فرد بیمار و رعایت موارد بهداشتی عنوان کرده است.
ویروس آبله میمون می‌تواند از طریق پوست، چشم، بینی، دهان و احتمالا از طریق تماس مستقیم جنسی منتقل شود. آژانس امنیت بهداشتی بریتانیا در این زمینه به‌ویژه به مردان همجنسگرا هشدار داده و از آن ها خواسته تا نسبت به دانه‌های آبله و زخم‌های پوستی حساس باشند. با‌این حال برخی از کارشناسان، این بیماری را در حد یک عفونت ویروسی می‌دانند و موافق طبقه‌بندی آن بعنوان یک بیماری مقاربتی نیستند.
برخی از متخصصان هم خاطرنشان کرده اند که این ویروس نه از طریق جنسی بلکه از طریق تماس طولانی مدت چهره به چهره و قطرات تنفسی منتشر می شود. همچنین از طریق زخم‌های باز، تماس با مایعات بدن یا دست زدن به لباس‌ها یا ملافه‌های آلوده نیز می‌تواند منتقل می‌شود.
با این حال سازمان جهانی بهداشت در پی آن است تا در مورد رابطه احتمالی بین رابطه جنسی و شیوع این ویروس به اطلاعات دقیق‌تری دست یابد.
دیوید هیمان، متخصص بیماری‌های عفونی و از مقامات سازمان جهانی بهداشت به خبرگزاری رویترز گفته که: «به‌نظر می رسد آنچه در حال حاضر در حال روی دادن است اینکه این بیماری راه ورود خود به جامعه را از راه اشکال جنسی و تناسلی هم پیدا کرده باشد و مانند عفونت‌های مقاربتی شیوع آن در سراسر جهان تشدید و تقویت شده است.»
هایمن در ادامه تاکید کرد که یک کمیته بین المللی متشکل از کارشناسان این حوزه با توجه به اضطرار موجود با شرکت در یک کنفرانس ویدئویی شیوع این بیماری و شیوه‌های اطلاع رسانی و آگاه سازی مردم را بررسی کرده‌اند؛ اینکه چه گروه‌هایی بیشتر در معرض خطر هستند و راه‌های احتمالی انتقال این بیماری چیست؟
این مقام سازمان جهانی بهداشت در ادامه ارزیابی خود با توجه به عفونی بودن زخم‌های ناشی از این آبله، «تماس نزدیک» با فرد آلوده را شایع‌ترین راه انتقال آن دانست. والدینی که از کودک بیمار خود مراقبت می‌کنند و همنیطور کادر درمان از افرادی‌هستند که بیشتر در معرض خطر قرار دارند.
او گفت که تماس نزدیک راه اصلی انتقال است، زیرا ضایعات معمولی این بیماری بسیار عفونی هستند. به عنوان مثال، والدینی که از کودکان بیمار مراقبت می کنند، و همچنین کارکنان بهداشتی در معرض خطر هستند، به همین دلیل است که برخی از کشورها شروع به تلقیح تیم هایی برای درمان بیماران آبله میمون با استفاده از واکسن های آبله، یک ویروس مرتبط، کرده اند.
در سال ۲۰۱۸ هم گونه‌ای از این آبله در کشورهایی نظیر بریتانیا، اسرائیل و سنگاپور به‌صورت محدود شایع شده بود و توالی‌یابی اولیه ژنومی موارد جدید نشان می‌دهد که آنها که اکثرا در کلینیک‌های درمان بیماری‌های جنسی مشاهده شده‌اند به موارد ابتلای ۴ سال پیش شبیه‌اند.
احتمال داده می‌شود که محدودیت‌های اجتماعی مرتبط با پاندمی کووید۱۹ در عدم شیوع گسترده آبله میمون طی این مدت نقش مهمی ایفا کرده باشد.
طبق اطلاعات فعلی آبله میمون بر خلاف کووید ۱۹ به راحتی منتقل نمی‌شود با این وجود افرادی که مشکوک هستند ممکن است در معرض تماس بوده باشند و به محض رویت نشانه‌های این بیماری به ویژه تب و مشاهده دانه‌های پوستی باید خود را در وهله نخست ایزوله و از تماس نزدیک با سایر اعضای خانواده خودداری کنند.
آبله میمون یکی از زیر مجموعه‌های آبله است که در اوایل دهه ۱۹۸۰ ریشه کن شد. این بیماری کمتر قابل انتقال است و علائم خفیف‌تری ایجاد می‌کند اما کشنده‌تر است. معمولاً ۲ تا ۴ هفته طول می‌کشد و علائم می‌تواند بین ۵ تا ۲۱ روز پس از آلودگی، ظاهر شود.
علائم آبله میمون معمولاً با ترکیبی از تب، سردرد، درد عضلانی، کمردرد، لرز، خستگی و تورم غدد لنفاوی شروع می‌شود. طبق داده‌های سازمان جهانی بهداشت، این علامت آخر معمولاً به پزشکان کمک می کند آبله میمون را از دیگر گونه‌های آبله از جمله آبله مرغان تشخیص دهند. معمولا افراد مبتلا بدون نیاز به بستری شدن بعد از ۲ تا ۴ هفته بهبود پیدا می‌کنند. میانگین نرخ مرگ در بین مبتلایان به این بیماری در گذشته ۳ تا ۶ درصد بوده است.
