دعایی حلقه وصل تفکرات مختلف به نظام بود
مرحوم دعایی در سال‌های پس از انقلاب، معتدل، متواضع و با اخلاق‌مداری تلاش کرد حلقه واسط میان بخشی از جامعه با حاکمیت باشد. حلقه واسط تفکری که رفته‌رفته در درگیری‌ها و رقابت‌های سیاسی از گردونه امور اجرایی، اثرگذاری و موج‌آفرینی‌های اجتماعی و سیاسی به حاشیه رفت؛ برخی بی‌اثر و برخی منزوی و برخی در سودای احیای جایگاه خود مشغول تنفس سیاسی بودند.
دعایی به سهم خود روزنه حیات نگاه و تفکر و سرمایه اجتماعی آنانی بود که درچهار دهه گذشته در برخی دوره‌ها اقبال نقش‌آفرینی در دولت‌ها را ازدست‌داده ولی صاحب اثرگذاری اجتماعی و شیفته میهن اسلامی بودند.
مرحوم دعایی می‌توانست همچون بسیاری از سیاستمداران دیگر که همراه و هم‌فکرش بودند یا ذوب در جریان به حاشیه رفته شود یا مسیرش را از آنان جدا کرده و سودای خود و منافع خود را دنبال کند؛ اما ماند و راه خود را در پیش گرفت. خوش‌رویی، اعتدال و تواضع، سه خصوصیت رفتاری او در تعاملات سیاسی و اجتماعی‌اش بود که او را به چهره‌ای محبوب، بی حاشیه و مورد اعتماد جریانات سیاسی بدل کرد. مرحوم دعایی، از آن دسته چهره‌های دلسوز، بی‌تکلف و بی‌ادعایی بود که هر نظام سیاسی به تکثیر آن‌ها نیاز دارد. این خود از ویژگی‌های مؤمنان است که رفیق و رقیب و دوست و دشمن، در زمان حیات و پس‌ازآن، از وی به نیکی یاد کنند و او را سرمشق تواضع و ساده‌زیستی بدانند.
