۶ بازیگری که نقش‌آفرینی‌های فوق‌العاده‌ای در فیلم‌های اسکورسیزی داشتند

بازیگران فیلم‌های مارتین اسکورسیزی معمولا نقش‌آفرینی‌های به‌یادماندنی‌ای از خود ارائه می‌دهند و بابت بازی در فیلم‌های او مورد ستایش قرار می‌گیرند. با این حال، اسکورسیزی معتقد است رازی در کارگردانی بازیگران وجود ندارد و همه‌چیز به کارگردان بستگی دارد. به گفته او، برخی کارگردانان با اینکه بسیار خشک و بی‌روح و پرتوقع‌اند و حتی گاهی بدقلقی می‌کنند، بازی‌های بسیار خوبی از بازیگران‌شان می‌گیرند. اسکورسیزی می‌گوید: «برداشت من در کار با بازیگران این است چنانچه شما بازیگرانی دارید که به‌عنوان انسان دوستشان دارید خیلی خوب است. حداقل باید جنبه‌های خاصی از آن‌ها را دوست داشته باشید. فکر می‌کنم این همان شیوه‌ای است که گریفیث کار می‌کرد. او واقعا بازیگرانی را که کارگردانی می‌کرد دوست داشت. اما داستان‌هایی هم درباره هیچکاک و اینکه چقدر از بازیگران متنفر بوده شنیده‌ایم. با این حال مهم نیست او چطور رفتار می‌کرده، چون بازی‌های درخشانی از آن‌ها می‌گرفته. به‌شخصه باید بازیگرانی را که با آن‌ها کار می‌کنم دوست داشته باشم و تا جایی که می‌توانم به آن‌ها آزادی می‌دهم تا صحنه‌ها حس زنده‌ای پیدا کند.»

رابرت دنیرو هنرپیشه محبوب اسکورسیزی است و تاکنون در ۱۰ فیلم بلند و یک فیلم کوتاه او نقش‌آفرینی کرده است. آخرین همکاری آن‌ها «قاتلان ماه کامل» است که چند وقتی است اکران شده و اسکورسیزی هم با انتشار عکسی از خودش در کنار دنیرو در صفحه اینستاگرامش و نوشتن «۵۰ سال. ۱۰ فیلم» احترام و احساسش را به این رفاقت و همکاری دیرینه نشان داد. اما دیگر کدام بازیگران توانسته‌اند از آزادی عملی که اسکورسیزی به آن‌ها داده برای خلق نقشی فراموش‌نشدنی بهره ببرند؟

هاروی کایتل

«چه کسی در اتاقم را می‌زند؟» نخستین فیلم بلند اسکورسیزی در مقام کارگردان و نخستین حضور هاروی کایتل بر پرده سینما بود که در سال ۱۹۶۷ اکران شد. این فیلم درباره جوانی ایتالیایی ـــ امریکایی به نام جی. آر. با بازی کایتل است که نمی‌تواند با گذشته معشوقه‌اش کنار بیاید. بازی کایتل در این فیلم مورد توجه قرار گرفت و همین هم شد که او همکاری‌اش را با اسکورسیزی در فیلم‌های «خیابان‌های پایین شهر» (۱۹۷۳) و «آلیس دیگر اینجا زندگی نمی‌کند» (۱۹۷۴) ادامه داد تا در سال ۱۹۷۶ نقشی کوتاه، اما به‌یادماندنی در فیلم «راننده تاکسی» بازی کرد. بعد از آن‌هم تا امروز دوبار دیگر برای اسکورسیزی در فیلم‌های «آخرین وسوسه مسیح» (۱۹۸۸) و «مرد ایرلندی» (۲۰۱۹) بازی کرده است. کایتل برای اسکورسیزی بازیگری است که نقش‌های کوچک را به‌یادماندنی می‌کند.

جو پشی

جو پشی اولین بار در سال ۱۹۸۰ در فیلم تحسین‌شده «گاو خشمگین» در نقش جویی لاموتا، برادر کوچک‌تر جیک لاموتا (با بازی رابرت دنیرو)، با اسکورسیزی همکاری کرد. پشی برای بازی در این فیلم نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد و جایزه بهترین بازیگر تازه‌کار را از آکادمی فیلم بریتانیا دریافت کرد. اما نقشی که کل حرفه پشی را تحت تاثیر قرار داد و او را به آیکون گنگستر خشن بی‌منطقی بدل کرد که فقط‌وفقط با زبان زور حرف می‌زند، نقش تامی دِویتو در فیلم «دوستان خوب» اسکورسیزی بود. تصویری که پشی از تامی دویتو ارائه می‌دهد، گنگستری است که در استفاده از خشونت علیه کسی که به هر دلیلی موجبات ناراحتی او را فراهم کرده، تردید نمی‌کند. او برای این نقش جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را گرفت. پشی تا کنون ۴ بار با اسکورسیزی همکاری کرده و واریاسیون‌های مختلفی از نقش تامی را در دو فیلم «کازینو» (۱۹۹۵) و «مرد ایرلندی» تکرار کرد.

پل نیومن

پل نیومن یکی از چهار بازیگری بود که در پنج دهه مختلف نامزد جایزه اسکار شد و نهایتا این جایزه را برای بازی در «رنگ پول» اسکورسیزی در سال ۱۹۸۶ به دست آورد. «رنگ پول» دنباله‌ای است بر فیلم «بیلیاردباز» (ساخته رابرت راسن، ۱۹۶۱) که در آن نیومن در نقش «اِدی خوش‌دست»، بیست‌وپنج سال بعد از اتفاقات فیلم نخست، مرشد و مربی جوانک بیلیاردبازی به نام وینسنت (با بازی تام کروز) می‌شود که به جوانی‌های او بی‌شباهت نیست. همکاری نیومن با اسکورسیزی به دلیل کسب همین جایزه اسکار، برای ستاره‌ای که سال‌ها بود این جایزه از او دریغ شده بود، اهمیت دارد.

دنیل دی لوئیس

با اینکه دنیل دی لوئیس پیش از بازی در «دارودسته‌های نیویورکی» (۲۰۰۲) در فیلم «عصر معصومیت» (۱۹۹۳) اسکورسیزی بازی کرده بود، اما بی‌تردید نقش «بیل قصاب» در «دارودسته‌های نیویورکی» یکی از شاه‌نقش‌های کارنامه این بازیگر گزیده‌کار است. دی لوئیس، برای ایفای هرچه بهتر نقشش، چند بازیگر سیرک استخدام کرد تا به او نحوه پرتاب چاقو را آموزش دهند. او در طول فیلمبرداری هرگز از نقشش خارج نشد و حتی لهجه نیویورکی را خارج از زمان فیلمبرداری حفظ می‌کرد. دی لوئیس حتی در جریان فیلمبرداری سینه‌پهلو کرد، اما از پوشیدن لباس گرم یا مراجعه به پزشک سرباز می‌زد چراکه این کار با روزگاری که فیلم در آن می‌گذشت مطابقت نداشت. در یک‌کلام، دی لوئیس به‌خوبی از فضایی که اسکورسیزی برای ایفای نقش به او داده بود بهره برد.

لئوناردو دی کاپریو

۶ فیلم بلند و یک فیلم کوتاه حاصل همکاری لئوناردو دی کاپریو با اسکورسیزی است. «دارودسته‌های نیویورکی»، «هوانورد» (۲۰۰۴)، «مردگان» (۲۰۰۶)، «جزیره شاتر» (۲۰۱۰)، «گرگ وال استریت» (۲۰۱۳) و «قاتلان ماه کامل» (۲۰۲۳) ۵ فیلمی هستند که دی کاپریو برای اسکورسیزی بازی کرده و تقریبا در همه آن‌ها ستایش شده است. اما نقش «تدی دنیلز» در «جزیره شاتر» و «جردن بلفورت» در «گرگ وال استریت» از نقش‌های دیگرش خاطره‌انگیزتر است. بعد از دنیرو، به نظر می‌رسد دی کاپریو بازیگری است که اسکورسیزی بسیار به او اعتماد دارد و از کار کردن با او لذت می‌برد.

جک نیکلسون

زمانی که جک نیکلسون قرار شد برای اولین بار در فیلم «مردگان» جلوی دوربین اسکورسیزی برود، او می‌خواست که فیلم چیزی بیشتر از فیلم‌های گنگستری معمولی باشد. به همین دلیل ویلیام موناهان ـــ فیلمنامه‌نویس این فیلم ـــ شخصیت فرانک کاستلو با بازی جک نیکلسون را بر اساس جنایتکاری واقعی به نام «وایتی بالگر» نوشت که وجهی واقع‌گرایانه به فیلم داد. نیکلسون در این فیلم با آزادی عمل جنایتکار بی‌رحم و ترسناکی را به تصویر می‌کشد که تنها چیزی که برای او اهمیت دارد، خودش است. بازی نیکلسون در نقش فرانک کاستلو ـــ به همراه نقش «وارن آر. اشمیت» در فیلم «درباره اشمیت» (۲۰۰۲) ـــ بهترین نقش‌آفرینی او در دهه پایانی فعالیتش است.